Van droom naar werkelijkheid

Paaseiland is een mooi en interessant stukje aarde waar er maar weinig op deze planeet van kunnen genieten. Het reizen er naartoe kost tijd en vaak meer geld dan je lief is, maar wát een ervaring! Het is een 'must' om te horen wat zich hier allemaal heeft afgespeeld over de eeuwen heen, en dat allemaal op deze mooie plek, niet veel kleiner dan Texel. Paaseiland, of 'Rapa Nui' zoals het officieel heet hier, heeft het allemaal. Het wordt omringd door de pacifische oceaan met omliggende rotsformaties en enkele strandjes, en verder landinwaarts liggen de glooiende groene heuvels met 'Veluwe' achtige landschappen. Veel mooier dan dit wordt het niet denk ik bij mijzelf, maar aan de andere kant heb ik nog een hoop plekken te bezoeken die onze aarde te bieden heeft.

Na mijn verloren ticket van vrijdag heb ik diezelfde dag nog een nieuwe geboekt naar paaseiland. Vanaf Mendoza zou ik zaterdag ochtend om 06:00 naar Santiago vliegen, waar ik om 08:15 dan op het volgende vliegtuig naar Paaseiland zou stappen. Bang dat ik me zou verslapen of het vliegtuig zou missen overnacht ik op het kleine vliegveld van Mendoza, waar iedere dag maar een handjevol vliegtuigen vertrekken en aankomen. Uiteindelijk als ik dan daadwerkelijk in het vliegtuig zit en we van de grond zijn ben ik ervan overtuigd dat ik diezelfde middag nog op paaseiland een flesje wijn leeg zou drinken!
De afstand tussen Mendoza en Santiago is niet erg groot en het is nog geen uur vliegen. De vlucht gaat wel over een enorm gebergte heen waar het weer vaak slecht en winderig is, zeker nu in de winter. Nadat we zo\'n twintig minuten van de grond waren kreeg het vliegtuig te kampen met flinke turbulentie, zelfs zo erg dat ik flink in mijn stoel heen en weer geschud werd waardoor ik best angstig begon te worden. Niet veel later kregen we van de piloot te horen dat de turbulentie té erg was om door te gaan, en we terug zouden keren naar Mendoza...
De blijdschap maakte plaats voor irritatie en paniek, en de hopeloosheid sloeg toe. Terug naar Mendoza... Dat zou betekenen dat ik mijn vlucht in Santiago naar paaseiland wéér zou gaan missen. Wat een onmogelijke situatie zeg! Misschien wil er iemand boven niet dat ik mijn bestemming bereik? Niet veel later komen we weer in Mendoza aan waar we koffie en broodjes in de lounge aangeboden krijgen. Later die dag zouden we het nog eens proberen, maar naar mijn ticket naar Paaseiland kon ik fluiten! Twee uur later stappen we allemaal het vliegtuig weer in en vliegen we naar Santiago, nog steeds met flinke turbulentie, maar niet genoeg om weer terug te moeten keren. Rond 12:00 komen we aan en staat er een man bij de uitgang die vraagt of er mensen zijn die een andere vlucht hebben vanaf Santiago. Niet wetend wat te doen leg ik deze meneer uit wat er aan de hand is, waarop hij me zegt even te wachten. Als er geen mensen meer uit het vliegtuig komen maakt hij me duidelijk mee te lopen. Het half uur dat volgt volg ik hem door het hele vliegveld heen waarin hij allemaal dingen regelt en mensen spreekt. Uiteindelijk staan we bij de bagageband waar mijn tas nog als een van de weinigen ligt om meegenomen te worden. Vervolgens moest ik door de paspoortcontrole heen en nam hij me mee naar het kantoor van Aerolinas Argentinas, waarmee ik naar Santiago ben gevlogen. Na ook hier een uur gewacht te hebben kreeg ik van een wat oudere medewerker een nieuw ticket naar Paaseiland in mijn handen gedrukt voor zondag ochtend 'Het spijt ons dat het zo gelopen is, dit is alles wat we voor u kunnen doen'. Vol van blijdschap zeg ik tegen de man dat hij mijn nieuwe beste vriend is en loop ik het kantoortje uit. De komende achttien uur zou ik op het vliegveld moeten spenderen om te wachten op mijn vlucht. Naar de stad gaan had niet echt veel zin, en wie weet wat er gebeurt waardoor ik mijn vlucht weer zou missen...

Achttien uur later waarvan vijf uur slaap op een stoel zat ik in het vliegtuig op weg naar Paaseiland. Eindelijk... Paaseiland is iets kleiner dan Texel en het is er acht uur vroeger dan in Nederland. Rond elf uur \'s ochtend zet ik voet op het eiland met haar warme klimaat en zonnig weertje! In de kleine terminal staan wat stalletjes van hostels waar ik er één bij naam ken van het internet: 'Mihinoa'. Een bed kost per nacht zo\'n dertien euro, wat goedkoop is voor een toeristisch oord als deze, dus zeg ik er graag te willen overnachten.
Onderweg naar het hostel deel ik de auto met de Franse Camille, een vrouw die samen met haar Chileense vriend in Santiago woont sinds kort, en nu even een weekje op vakantie is. Bij het hostel aangekomen kan ik niet wachten om het eiland te verkennen, en ook Camille wou er graag uit, dus besloten we samen een stuk te gaan lopen. We waren nog niet vertrokken of één van de vele straathonden vergezelden ons, en later nog twee anderen. Zes uur lang hebben we rondgelopen met de drie honden op onze hielen die al die toeristen wel gezellig vinden! We hadden gelukkig de hele dag mooi weer en genoten \'s avonds boven op een berg van een fantastische zonsondergang. In het pikkedonker liepen we nog een stukje voordat we een lift kregen naar het dorp van een van de lokale mensen. We kochten wat paste en tomatensaus en aten alles hongerig op. De eerste dag was zeer geslaagd, hopelijk zal de rest nét zo zijn!

Iedere dag zijn we rond negen uur opgestaan om wat te ondernemen. Maandag hebben we een tour geboekt die een groot deel van het eiland aandeed, waaronder het strand in het noorden, en de steengroeve waar de mensen honderden jaren geleden de enorme beelden maakte. Het grootste beeld op het eiland was nog niet eens af toen het werk abrupt stopten en ligt nog steeds in de groeve met zijn ruim 22 meter lang. De grootste Moai die af is en recht staat op het eiland telt maar liefst 9,5 meter, en met hoed, of 'top knot' zoals het ook wel genoemd wordt haalt het zelfs de 11 meter. De hele dag praat onze gids Sofie ons compleet bij over de volledige geschiedenis van dit kleine maar drukbezochte eiland en beantwoordt al onze vragen zonder erover te hoeven nadenken. Ook dit was een geweldige en erg interessante dag!
Dinsdag begon met regen dus liepen we wat rond in Hanga Roa, het enige dorp van het eiland. Later die dag klaarden het wel wat op maar de regen bleef. Ook woensdag bleef het stromen, maar met een nood-poncho wist ik toch aardig droog te blijven en liften we naar het strand in het noorden. Het noorden telt twee strandjes dicht bij elkaar, dus liepen we van de een naar de ander via de kustlijn waarbij we flink moesten klimmen en klauteren. Het was een mooie tocht waarna we wat aten en verder liepen over de asfalt weg naar 'Papa Vaka', rotstekeningen van de Vogelman die werd geïntroduceerd na het tijdperk van de Moai. Ik dacht dat ik de goede weg had genomen, maar na een uur bleken we halverwege de weg naar het dorp te zitten... Ik had geen zin om het hele eind weer terug te moeten dus stelde ik voor om een stuk af te snijden door het veld heen. Camille was het met me eens dus liepen we door het zeiknatte gras richting de zee die we verderop zagen.
Als je iets in de horizon ziet is het altijd verder weg dan je denkt, en dat was ook hier het geval, twee uur duurde het voordat we op de verharde weg kwamen, en toen ik de kaart erbij pakte bleken we een veld doorkruist te hebben ter grootte van het halve eiland, op tien kilometer afstand van waar we naartoe wouden... Voor zover mijn navigatie specialiteiten... Geen zin meer om verder gaan liepen we richting dorp en vonden al snel een lift van een lokale man die deze twee doorweekte en vermoeide toeristen wel wou meenemen.

Donderdag hadden we een korte tour geboekt naar de vulkaan toe op het zuidelijke deel van het eiland. Het weer was niet echt fantastisch maar wel droog, en we hadden vanaf de vulkaan een mooi uitzicht op het dorp. De gids had een hoop te vertellen, wat samen met het fantastische uitzicht over het hele eiland tot een interessante paar uur leidde. Terug bij het hostel hadden we nog een hele dag en besloten met de taxi weer naar het strand te gaan in het noorden. Gewapend met boek en zwembroek bleven we enkele uren terwijl er af en toe en klein miezer buitje voorbij kwam. Het water was erg aangenaam en bijzonder helder met een mooie azuurblauwe kleur! Mijn eerste keer in de pacifische oceaan was al met al heerlijk ondanks het koele weer. Eenmaal weer terug bleek ik een kamergenoot te hebben, een Duitse vrouw die de laatste drie jaar in Nederland heeft gewoond en perfect Nederlands kon praten! Dat was voor mij alweer een tijdje geleden!
Vanochtend ben ik vroeg wakker geworden, en na twee boterhammen met pindakaas en twee mokken koffie maar aan dit blog begonnen, ik had weer een hoop te vertellen!

Vandaag vliegt Camille terug naar Santiago, en zelf heb ik nog een laatste dag te vullen. Ik had met de Duitse afgesproken een flink stuk te gaan wandelen nadat ze terug was van het duiken. Morgen middag vlieg ik rond 13:00 terug naar Santiago waar ik weer zestien uur moet wachten eer mijn 'aaneensluitende' vlucht naar La Paz, Bolivia gaat. Ondanks al het ongeluk dat ik heb gehad op maar naar Paaseiland te komen, heb ik een geweldige tijd gehad, en is één van mijn dromen hier werkelijkheid geworden.

Paaseiland was voor mij een geweldige plek met een mooie geschiedenis en een fenomenaal landschap. Graag kom ik er nog eens terug, en dan graag zónder problemen...

Jammer joh...

Op het moment zit ik in Mendoza. Vanochtend is er een vliegtuig naar paaseiland vertrokken waar ik op had moeten zitten, maar helaas is het me niet gelukt op tijd in Santiago te komen... Soms zijn er momenten, dat... je wenst dat je jezelf zou kunnen teleporteren naar een andere plek in de wereld. Je ogen dicht doen, en eenmaal weer open dat je op de gewenste bestemming bent. Helaas is de werkelijkheid anders en bestaan dat soort dingen enkel maar in boeken en films. Vandaag dus maar een nieuwe vlucht naar paaseiland geboekt die vanaf Mendoza vertrekt. Met nog maar vijftien uur te gaan en het vliegveld op steenworp afstand, zal ik dat wel moeten halen toch?

Nadat ik uit Sucre vertrokken was en kort daarna alweer in Santa Cruz (Bolivia) aan was gekomen, kocht ik direct een bus ticket naar Sao Paulo, Brazilië toe. Ik had geen zin om drie weken te moeten slijten in Bolivia, en had het verlangen om weer een ander land in te duiken. De busrit naar Sao Paulo toe duurde maar liefst 36 uur! Maar eenmaal aangekomen voelde ik me nog prima en zocht een leuk hostel op. Sinds mijn laatste bezoek in deze monsterstad heb ik iemand leren kennen waar ik wel graag voor wou terug komen, en zo gezegd zo gedaan! Samen spenderen we ruim twee weken waarin ik weinig doe en niets nieuws zie... Ik besteed de tijd om weer eens even rustig door mijn bagage heen te lopen, wat nieuwe kleren te kopen en een hoop boeken te lezen. Afgelopen maandag moest ik op de bus naar Santiago toe, vanwege het vliegtuig dat ik moest halen (en dus niet gehaald heb) naar Paaseiland toe. De bus vertrok in Sao Paulo om half twee \'s middags, en de gehele rit naar Santiago zou ruim 54 uur (!) gaan duren. Gewapend met een boek, sudoku en wat snacks begon de reis naar de grens met Argentinië waar we dinsdag avond laat pas aankwamen. Wanneer iedereen een stempeltje had gekregen, deed de douane nog een bagage-check, waarbij ze twee mensen in de bus uitkozen om hun tassen te doorzoeken. Uiteraard werd de 'gringo' er als eerste uitgehaald, en als tweede een andere man. Met mij ware ze al snel klaar, nadat ze hadden gevraagd waar ik vandaan kwam en de nodige wiet-grappen hadden gemaakt. Als de andere man aan de beurt is begint hij een heel verhaal uit te kramen in het Portugees waar ik weinig van uit opmaak, uiteindelijk wordt het plastic slot van zijn koffer opengeknipt en de inhoud op een tafel verspreid. Ik kon mijn ogen niet geloven hoeveel schaartjes en tangetjes deze man bij zich had! Ook de douane vindt het erg verdacht en vraagt waar de man van origine vandaan komt. Als het blijkt dat hij uit Iran komt wordt het me al snel duidelijk dat Argentijnen en Iranezen elkaar niet liggen. De man mag de grens niet over, en het busbedrijf belt voor een auto die de man bij de grens komt ophalen. Als de auto er eindelijk is zijn er alweer vier uur voorbijgegaan, en wordt ons verteld dat we de grens die woensdag niet zullen redden... Voordat we mogen vertrekken wordt de bagageruimte van de bus nog even verzegeld met ijzertjes, die er bij de grens met Chili pas weer afgaan zodat we niet elke honderd kilometer door de politie staande worden gehouden omdat ze de bagageruimte willen checken. Geïrriteerd maar moe genoeg val ik in een diepe slaap, 'zolang ik mijn vliegtuig maar haal vrijdag ochtend'...

Acht uur \'s ochtends wordt ik pas wakker en heb verdacht goed geslapen! Twee dagen in een bus gaan zo al snel om, jammer genoeg hebben we nog zeker anderhalve dag te gaan eer we in Santiago zullen komen. De hele dag wordt er op een half uur na geen stop gemaakt, dus verdrijf ik de tijd voornamelijk door te lezen en te slapen. Laat in de avond rond tien uur komen we aan in Uspallata, een kleine honderd kilometer boven Mendoza en dichtbij de grensovergang met Chili. De grens was al gesloten sinds vijf uur \'s middags, dus we zullen in de bus moeten overnachten vannacht. In een klein winkeltje kunnen we eten en drinken kopen als we willen, morgenvroeg om zes uur zullen we naar de grens vertrekken. Het is erg fris, en waar iedereen met winterjassen aan zit, had ik genoeg aan mijn T-shirt en overhemd. 'Heb je het niet koud dan'? vroegen veel mensen, 'Ik kom uit Nederland... Dit is lente bij ons'. Niemand van deze mensen zal op vakantie naar Nederland willen in ieder geval! Ik koop een fles rode wijn en drink die lekker op terwijl ik mijn boek uitlees.

De volgende ochtend rond zes uur vertrokken we richting de grens. Alleen maar om erachter te komen dat het aan de Chileense kant noodweer was en de grens de komende uren zeker nog gesloten zou blijven. Ik begon enigszins nerveus te worden... Ik moet toch echt morgenochtend in Santiago een vlucht halen jongens! Het lange wachten begon, en langzamerhand werd het steeds drukker met bussen, auto\'s en vrachtwagens. Rond een uur of twaalf zouden we meer horen krijgen van de chauffeur. Mijn geluk dat er in de bus een Braziliaan zat die goed Engels kon spreken en alles voor mij wou vertalen! De tijd ging erg langzaam, en eenmaal twaalf uur werd ons verteld terug de bus in te gaan, we gaan naar de grens! Enthousiast zat ik als een van de eerste en vertrok de bus niet veel later. Enkele kilometers verder stopten we op een parkeerplaats waar nog veel meer bussen stonden te wachten, 'We weten nog niks, we horen meer om twee uur' kregen we te horen... Ik probeerde rustig te blijven, wat erg moeilijk was, niemand kan er wat aan doen, dit is de kracht van moeder natuur waar wij geen zeggen in hebben helaas. Twee lange uren waren verstreken als de chauffeur ons komt vertellen dat de grens de hele dag gesloten blijft vanwege het weer. Er was ook een grote kans dat we twee dagen zullen moeten wachten tot we verder kunnen.
2 DAGEN?! Binnen in mijn hoofd knapte er iets en ik begon even flink te schelden. Er moet een andere mogelijkheid zijn om naar Santiago te komen vanavond! In een gesloten ruimte vlakbij de grens werden de ijzeren zegels van de bus gehaald, en mochten we onder toeziend oog van de douane het nodige er uithalen. Samen met mijn privé-vertaler vroeg ik aan de chauffeur of ik ook met mijn tas naar Mendoza kon. Die mogelijkheid was er gelukkig, maar dan mocht ik niet meer terug komen. Geen probleem, ik had geen behoefte om twee dagen te gaan wachten. Wie weet duurt het een week?! In Mendoza kon ik misschien wel een nachtvlucht naar Santiago pakken als die er was, wie weet! Samen met drie andere passagiers neem ik de bus naar Mendoza waar we negen uur \'s avonds aankwamen. Bij de toeristen informatie vraag ik of de medewerker kan informeren bij het vliegveld of er een vlucht gaat naar Santiago. Helaas, jammer joh, geen vlucht naar Santiago meer vandaag.
Verslagen pinde ik wat geld en nam de taxi naar het hostel waar ik de vorige keer in Mendoza ook ben verbleven. Druk zoekend achter internet vond ik een nieuw ticket naar Paaseiland, ik weigerde om niet meer te gaan en een van mijn dromen niet te laten uitkomen! Vandaag dan het ticket gekocht voor morgen ochtend zes uur, en vanavond al naar het vliegveld toe zodat ik ZEKER weet dat ik het red. Wat verschrikkelijk zonde zeg... Weggegooid geld. In ieder geval, er is niks aan te doen. De reis van Sao Paulo naar Mendoza heeft me uiteindelijk drie en een halve dag gekost, dus ik was bijzonder blij weer eens even een warme douch te nemen vanochtend!

Zoals mijn moeder zei 'hier leer je weer van Mike'. Dat zal dan wel zo zijn, maar ik leer liever dingen die niet zoveel geld kosten! Gelukkig reis ik na Paaseiland nog naar Bolivia en Peru, die niet zoveel geld kosten. Ik hoop voor jullie dat het inmiddels alweer wat warmer is in Nederland! Hier schijnt de zon, dus wat zit ik nou te zeiken eigenlijk...
Tot snel weer!

mike.

Hola la gente de Holanda!

Langzaam maar zeker beginnen mijn Nederlandse gedachtes zich om te vormen in Engelse en Spaanse. Steeds vaker moet ik naar woorden zoeken in het Nederlands terwijl ik ze wel weet in het Engels, en nu met die Spaanse lessen erbij wordt het er niet gemakkelijker op. Gelukkig kom ik af en toe wat Nederlanders hier en daar tegen, waardoor ik ook mijn moedertaal enigszins op orde hou! Dus vergeef me als je wat spelfoutjes in mijn verhaal ontdekt ;-).

De tour naar Salar de Uyuni was fenomenaal. Nadat ik eindelijk een touroperator had gevonden die goede recensies had op het internet, boekte ik mijn trip bij Red Planet expeditions. Ze waren weliswaar een stuk duurder dan menig ander, maar dan wist ik tenminste zeker dat ik het goed naar mijn zin zou gaan hebben. \'S ochtends om half elf vertrokken we met twee toyota landcruisers naar het treinkerkhof, waar zoals je al raad, oude stoomlocomotieven gestald staan, totaal verroest en nu als trekpleister dienen voor de toeristen. Onze gids legde ons uit hoe deze oude machines hier terecht gekomen waren waarna we even de vrijheid kregen om wat te fotograferen en te beklimmen!
Ik deelde de auto met een Frans koppel en een Duitse vrouw, in de andere auto nestelde zich een Zwitsers echtpaar en een Engelse meid. Als we niet veel later bij de zoutvlakte aankomen mogen we weer uitstappen om foto\'s te maken van de arbeiders die druk bezig zijn om piramides van zout te creëren waarna ze worden vervoerd naar de zoutfabriek om het zout te fabriceren zoals wij het kennen. \'S middags stoppen we bij één van de vele zouthotels waar we een heerlijke lunch nuttigen en een Zuid-Koreaans stel zich bij ons voegden. Eenmaal compleet gingen we op weg naar het midden van de zoutvlakte waar we de bekende jump-foto\'s konden maken, en een hoop leuke en grappige ideeën konden uitvoeren! De volgende stop was cactus-eiland. Midden in een zee van zout ligt een eiland waar alleen maar cactussen op kunnen groeien, wat enkele mooie foto\'s opleverden. Nadat onze gids zijn verhaal had gedaan was het tijd om naar ons hotel te gaan. De zonsondergang was onderweg zó mooi, en zó kleurrijk dat we vroegen de chauffeur te stoppen zodat we wat foto\'s konden maken, tot nu toe zijn dat de mooiste geworden van mijn reis door Zuid-Amerika!
In het pikkedonker komen ook wij aan bij het hotel waar ze bijna klaar zijn met ons diner. Omdat de Duitse dame in ons gezelschap vegetariër is krijgt zij een gekookt ei en een omelet te eten. Ze had geen hele erge honger, en vond het net als ik zonde om het weg te gooien dus at ik het ei, samen met het grootste deel van haar omelet op. Wanneer ik de volgende ochtend wakker word heb ik er flink spijt van! Mijn maag keerde zich om, en ook de Duitse voelde zich niet helemaal lekker. Gelukkig had zij maar een klein deel van het omelet op, en helaas ik de rest met het rotte ei erbij! Na enkele uren voelde ze zich wel beter, maar ik heb de hele dag in een hobbelige landcruiser geslapen nadat ik meerdere malen had overgegeven. Zelfs een slokje water kon ik niet binnen houden... Veel heb ik dan ook niet gezien van de tweede dag van de tour, maar dat probleem kwam later wel weer. Net voor het vallen van de avond kwamen we aan bij het nieuwe hotel, waar ik gelijk mijn bed in dook, uitgeput en misselijk ben ik toch in slaap gevallen onder een laag van zeker zes dekens. \'S nachts ben ik meerdere malen wakker geworden, waarbij ik mij al een stuk beter voelde wat een goed teken was!
Bij het ontbijt de volgende morgen werkte ik met enige angst wat aardbeien yoghurt met cereals weg wat gelukkig goed ging. Nét voordat we weggingen wou ik ook nog wel even een sprong in de natuurlijke hotspring maken, wat was dat lekker! De buitentemperatuur was nét boven nul, en ik zat in een natuurlijk bad van zeker 30+ graden! Lang duurde het niet want we moesten weer verder, en nu ik me beter voelde was het reizen wel een stuk aangenamer! Meer dan de helft van onze groep zeiden we gedag bij de grens met Chile, waar zij verder gingen. Samen met het Zwitserse koppel en het Engelse meisje zijn we teruggegaan naar Uyuni waar ik me even flink uit liet gaan over het feit dat ik niks heb meegekregen van de tweede dag, doordat ik ziek ben geworden van een ei dat zíj ons geserveerd hadden. Als ik 300 Bolivianos (ruime 30 euro) terugvraag van de totale 1200 die ik betaald had voor de tour, vindt de receptionist het belachelijk, en ik moet maar wachten tot zijn baas er is over twintig minuten. Niet veel later komt ook onze gids aanlopen die mijn verhaal kracht bijzet, waarna ik mijn 300 Bolivianos krijg! Ook weer opgelost. Omdat ik de gids en mijn chauffeur erg vriendelijk en behulpzaam vond druk ik ze beide 50 Bolivianos in de hand, pak mijn spullen en loop naar het busstation waar ik niet veel later in de bus zit naar Potosí, het hoogste dorp ter wereld!

Midden in de nacht kom ik aan in Potosí en hou de eerste de beste taxi aan die er aan komt rijden omdat ik nog steeds energieloos was van de dag ervoor en nog steeds bijna niks had gegeten. De taxi had geen meter, en geen 'taxi' bordje ergens op de auto geplakt. Omdat ik het niet helemaal vertrouwde had ik mijn mes al klaar tussen mijn benen mocht er iemand plotseling in de taxi komen springen, of de chauffeur een donker steegje inrijden. Met al die verhalen die je af en toe leest en hoort kan je maar nooit voorzichtig genoeg zijn! Mijn zorgen waren niet nodig geweest als ik niet veel later het bordje van het hostel zie verschijnen waar ik de chauffeur had gevraagd mij heen te brengen. Bescheiden vraagt hij iets meer dan een euro voor de rit die ik hem met plezier betaal, voor dat geld ga ik zelf niet een uur lopen zoeken met twintig kilo bagage op mijn rug...!
Na een heerlijke na nacht sta ik vroeg op, want om negen uur vertrok ik met een groep naar de beruchte zilvermijnen van Potosí! Onze eerste stop was de basis van de tour. Hier kregen we een volledige make-over tot mijnwerker inclusief rubber laarzen en helm met hoofdlamp! Waar het nou precies nodig voor was snapte ik niet helemaal, maar dat zou snel komen... Voordat we naar de mijnen gingen bezochten we eerst de mijners markt waar we wat cadeaus voor de mijnwerkers konden kopen om ze te bedanken dat we de mijnen mochten bezoeken en we foto\'s van ze mogen maken. Voor een kleine drie euro kon je zelfs een dynamiet staaf met nitraat kopen (!) en niemand die je raar aankijkt, de mijnwerkers zelf kopen ze dagelijks voor het gebruik in de mijnen. Op weg naar de mijnen brachten we ook nog even snel een bezoek aan de fabriek waar de mineralen worden verwerkt die in de mijnen worden gewonnen. Al jaren zijn de zilvermijnen uitgeput waar het dorp ooit zo beroemd om is geworden. Hoelang het nog duurt voordat er ook geen mineralen meer worden gewonnen is onbekend. Wel is zeker dat zodra dat gebeurd, Potosí zal veranderen in een spookstad, omdat de stad praktisch leeft van de mineraalwinst.
Rond een uurtje of elf komen we aan bij de ingang van de mijn. Het ziet er precies zo uit als dat ik mij had voorgesteld en als iedereen er klaar voor is, gaan we de mijn binnen! Onderweg legt de gids uit dat er enkel mannen in de mijn werken, en ze werken zoveel als dat ze zelf willen of aankunnen. De jongste beginnen op een leeftijd van 15 of 16 jaar, waar we er ook enkele van tegenkomen. Het is uiteraard verschrikkelijk zwaar werken in de mijnen waardoor merendeel van de mannen een leeftijd bereiken van 45 - 50 jaar. De oudste mijnwerker is op het moment 56 jaar oud en is op zijn 16e jaar begonnen in de mijnen, dat is 41 jaar van bijzonder zware arbeid! Om de kracht te vinden om door te kunnen blijven gaan wordt er door de meeste mijnwerkers de hele dag op coca bladeren gekauwd, waar ik ze dan ook enkele zakken van cadeau heb gedaan. Het is een bitter goedje dat mij niet lukt om lang in mijn mond te houden, maar zij leven en zweren erbij! In de mijnen hangt een zware, vieze en doordringende lucht waar je niet heel snel aan gewent raakt. Het is absoluut niet gezond om hier jaren in te werken en als we door de knieën moeten, en later zelfs moeten tijgeren door smalle gangetjes heen wordt het mij niet alleen duidelijk waarom we beschermende kleding hebben gekregen, maar ook waarom de mijnwerkers maar zo\'n kort leven hebben. Als we allemaal de hoofdlampen uit doen, ervaren we het gevoel van een mijnwerker die zijn batterij vergeten is op te laden. Een totale duisternis en gevoel van verstikking neemt zich meester van mij, en het is een opluchting wanneer de lampen weer aangaan. Onderweg ontmoeten we mijnwerkers die hard aan het werk zijn mineralen te verplaatsen naar de uitgang, en zijn stukken waarbij ze een emmer van 45 kilo op de rug moeten nemen omdat de doorgang te smal is voor een andere manier van vervoer. Een aanbod van de gids om een dagje mee te werken met de mannen slaan we allemaal vriendelijk af. Terug in de open (en frisse) lucht ben ik een prachtige en indrukwekkende ervaring rijker, wát een respect heb ik gekregen voor deze mensen die dit werk iedere dag doen zeg!
Terug in het hotel douche ik snel even om al het vuil van me af te wassen, waarna ik mijn biezen pak en een taxi neem naar de bus terminal en een ticket koop naar Sucre toe, laat die Spaanse lessen maar beginnen!

Laat in de avond in Sucre aangekomen vindt ik een rustig hostel nét buiten het centrum. Het ziet er niet uit omdat het zich midden in een renovatie bevindt, waardoor ik de volgende dag naar een ander hostel zoek. Laat in de middag vindt ik een heerlijk hostel, met niet teveel 'gringo\'s' en een goede eenpersoonskamer voor iets minder dan vijf euro per nacht(!). Inmiddels zit ik al meer dan anderhalve week in Sucre en heb een week groepslessen Spaans achter de rug. Morgen mijn laatste privéles, dus inmiddels kan ik mij al aardig redden op straat! In het weekend zal ik waarschijnlijk de bus nemen richting Santa Cruz. Twee weken op dezelfde plek is lang genoeg geweest, en ik snak naar een andere omgeving! Eind mei staat er een vliegtuig op mij te wachten om me naar Paaseiland te brengen! Wat dus wel betekent dat ik weer terug moet naar Santiago, maar dat heb ik er natuurlijk graag voor over! Paaseiland is één van mijn droomplekken op deze reis, die binnenkort dus in vervulling gaat!

Groetjes uit Bolivia, Hasta Luego!

Mike.

Bolhoedjes cultuur

Het is leuk om te zien, dat hoe verder je naar het westen van dit prachtige continent reist, hoe anders de mensen worden! Op dit moment ben ik in Uyuni, Bolivia wat vlakbij de wereldberoemde zoutvlakte ligt. De wilde tango muziek heeft plaats gemaakt voor de panfluit, de bolhoedjes cultuur is overal te herkennen, en de mensen leven nog net zo als 100 jaar geleden.

Buenos Aires was helemaal geweldig! Ik verbleef in het gezellige lime-hostel waar ik twee Nederlandse meiden, en twee Australische jongens leerden kennen. Drie dagen heb ik moeten wachten op mijn custome-made bruin leren jasje! Maar dat was het waard! Diezelfde dag nog een ticket voor de ferry gekocht die mij twee dagen later naar Colonia zou brengen in Uruguay. Samen met Angus en Keath (de twee Australiërs) ben ik de laatste avond met drie deense meiden erbij nog een goddelijke steak gaan eten in een van de vele restaurants die de stad te bieden heeft. De volgende ochtend moest ik om 09:00 op dus besloot ik maar om 03:00 richting hostel te gaan. Ik had gehoopt de metro te pakken, maar die reed al lang niet meer, en ik had niet genoeg kleingeld voor de bus.. Anderhalf uur en twee moeie voeten later lag ik dan eindelijk in bed, en voordat ik het wist ging de wekker alweer!

De boottrip naar Colonia duurde maar een uurtje, veel kreeg ik er niet van mee want de slaap overmeesterde me meerdere malen... Colonia is een prachtige stad, waarvan het centrum op de UNESCO wereld-erfgoed lijst staat. Het is fantastisch om er rond te lopen, maar na één dag heb je het dan ook wel weer gezien. De bus naar Montevideo duurde maar drie uurtjes die snel weer om waren gezien mijn inmiddels ruime ervaring. Een hostel zoeken was wat lastiger omdat de meeste vol zaten, maar uiteindelijk kwam ik toch ergens waar ze nog meer dan voldoende plek over hadden. Buiten het feit dat het er allemaal wel leuk uitziet en het aan een flinke plas water ligt, is er werkelijk helemaal niks te doen in deze stad... Omdat ik geen idee had waar ik vervolgens naartoe ging ben ik er toch nog vijf dagen blijven hangen die ik vulde met koffie drinken, rondlopen en internetten.. Uiteindelijk besloot ik naar Chile te gaan, maar omdat er geen directe tickets waren zou ik eerst naar Mendoza moeten om vanaf daar naar Santiago te kunnen. De enige bus naar Mendoza ging op vrijdag, waar ik niet op ging wachten (het was maandag die dag), dus kocht ik een ticket naar Rosario. Ik was er welliswaar al geweest, maar dan was ik wat sneller in Mendoza. Dus ik de volgende dag de bus in naar Rosario waar ik \'s ochtends vroeg aankwam. De eerste bus naar Mendoza zou pas om half acht \'s avonds gaan, wat betekende dat ik een hele dag moest vullen met.. niks. Ik had vrijwel alles al gezien in Rosario, dus wederom dronk ik liters koffie en keek wat films op mijn laptop. Een HELE lange dag later stapte ik dan eindelijk op de bus naar Mendoza waar ik die donderdag ochtend aankwam.

Mendoza is de Argentijnse hoofdstad van de wijn, dus worden er overal toers aangeboden en zie je in elke straat wel een wijnhandel. De stad heeft zijn charmes en is ongetwijfeld prettig om in te leven, maar ik had het al snel gezien. Na een stadswandeling op dag een, en een lange parkwandeling op dag twee boekte ik op dag drie mijn bus ticket naar Santiago. Nog nooit heb ik zo\'n strenge grens controle meegemaakt, compleet met x-ray en drugshond werd iedereen twee uur laten goedgekeurd om verder te gaan. Eenmaal in Santiago was het weer zoeken naar een hostel. De eerste drie die ik had uitgekozen in de lonely planet bestonden niet meer, wat mij naar de vierde leidde waar ik 20 euro per nacht moest betalen zonder ontbijt of wi-fi. Het was al donker dus voorruit dan maar, morgen kijk ik wel naar wat anders!
De volgende ochtend mijn spullen gepakt en ben ik koffie gaan drinken in een café met internet waar ik een ander hostel op kon zoeken. Ik kwam uit bij hostel Castello, voor bijna de helft van de prijs mét wi-fi en ontbijt! Achteraf bleek dat de prijzen overal zo hoog waren in het weekend omdat er een festival aan de gang was, maar goed. Ik zat prima en ben nog vier nachten en dagen gebleven waarin ik deze gezellige stad heb leren kennen! Waar Rio de Janeiro een enorm Jezus beeld heeft, staat er in Santiago een gigantisch Maria beeld, dus die berg heb ik ook maar beklommen. Het gaf mij een prachtig uitzicht over de stad en haar omliggende bergen, en voldaan kwam ik vier uur later weer beneden. Dat zijn de dingen die ik graag doe op mijn reis, dat zijn dingen die ik thuis in Nederland niet kan doen! In iedere stad bieden ze je wel de mogelijkheid om te gaan raften, bungeejupen, skydiven of wat dan ook. Dat zijn allemaal activiteiten die Nederland ook bied en dus niet interessant genoeg zijn op zo\'n reis omdat ik toch al snel op mijn geld moet letten! In die zin was Afrika met al haar wilde dieren voor mij dus net wat interessanter dan Zuid-Amerika. Aan de andere kant ben ik nog niet weg, en staat er nog een hoop op het programma!

In Santiago was er geen direct ticket naar Bolivia te boeken, waardoor ik eerst naar Iquique gestuurd werd. Iquique (spreek: iekiekee) is een nog vrij grote stad. Gelegen tussen de oceaan en de bergen heeft het een mooie ligging met kleurrijke huisjes. Helaas zijn de straten smerig en staat de helft van de woningen in restauratie modus waardoor het er minder mooi uitziet als dat het had kunnen doen. Lang ben ik niet gebleven want Bolivia wacht op mij! Twee dagen geleden heb ik dan toch echt de tot nu toe slechtste busrit ooit gehad. Eenmaal de grens over met Bolivia maakte de verharde weg plaats voor de zandwegen, waardoor er door alle kieren en gaten in de gammele bus stof kwam waaien. Eenmaal in Oruro kon ik eindelijk die stoffige bus uit en weer frisse lucht in ademen! Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Door het enorme hoogte verschil met Iquique was het wat moeilijker ademhalen dan gewoonlijk, maar niks dat mij tegenhoud! Bepakt de stad in op hosteljacht! Ik vond redelijk snel een redelijk hostel voor een redelijke prijs, maar ik had alleen nog geen Bolivianos (het geld van Bolivia). Dus nadat ik mijn tassen in mijn kamer had gegooid dook ik de stad in op zoek naar een ATM. Na vijf ATM\'s had ik nog geen geld en zag ik ook niet zo snel een andere. Alle wisselkantoren waren al dicht waardoor ik ook mijn Amerikaanse dollars niet kon wisselen. Lekker is dat! Geen geld om te slapen, en geen geld om te eten! Aangezien ik 12 uur daarvoor voor het laatst had gegeten had ik dus al best honger... Terug in het hostel legde ik de situatie uit aan de receptioniste die het allemaal geen probleem vond, morgen mocht ik ook betalen. Als ik vervolgens aan haar vraag of ik hier niet dollars kan wisselen voor bolivianos zodat ik in ieder geval wat te eten kan kopen duwt ze voordat ik er erg in heb 50 bolivianos in mijn handen, en zegt dat ze het morgen wel weer terug ziet. Wat een aardig mens! Op straat koop ik iets in een kraampje wat bestaat uit worst, biefstuk en friet, maakte me niet uit wat het was, het smaakte heerlijk! Goed gevuld ging ik mijn bed in en viel ik lekker in slaap. Lang duurde het niet, want niet veel later werd ik wakker met knallende koppijn.. Waarschijnlijk het hoogte verschil, of mijn lenzen die ik al anderhalve maand in heb... Ibuprofen erin, lenzen eruit en een klein uur later lag ik weer verder te snurken!

Oruro is geen mooie stad, dus toen het me de volgende ochtende wél lukte bij een bank om geld te pinnen kocht ik gelijk een treinkaartje naar Uyuni voor nog diezelfde dag. Terug in het hostel betaalde ik mijn schulden en pakte mijn biezen en liep weer terug naar het treinstation waar ik achterkwam dat mijn horloge een uur te ver stond. In Bolivia is het alweer zes uur tijdsverschil met Nederland! Ik moest dus helaas wat langer wachten op de trein, maar dat gaf me de kans om mijn dagboek weer even bij te werken. De treinreis was vele malen prettiger dan de busreis ervoor en ik kwam \'s avonds rond 23:00 aan in Uyuni. Een dorp van maar 20,000 mensen, maar bijzonder toeristisch aangezien het vlakbij de beroemde zoutvlakte van Bolivia ligt. Vandaag ga ik eens kijken welke van de vele tour-aanbieders ik het best kan nemen om een ervaring te krijgen die ik nooit meer zal vergeten.

Geniet van het warme weer allemaal, want ik las dat de tweede helft van april weer minder wordt in Nederland... haha! groetjes!

Mike.

niños diabólicos

Terwijl de winter in Nederland nog haar nasleep heeft, probeer ik, ook voor jullie, te genieten van het prachtige weer in Latijns-Amerika. Ik zit aan de ontbijt tafel in Buenos Aires waar ik gisteren ben aangekomen, maar sinds mijn laatste verhaal is er uiteraard weer een hoop gebeurd...

Vanuit Sao Paulo heb ik mijn weg vervolgd naar Foz de Iguazu, een klein stadje vlakbij de wereldberoembde Iguazu falls gelegen. Foz ligt op een drie landen punt met Paraguay en Argentinie, die ook beide een kleine gemeenschap net over de grens hebben gebouwd. Omdat de Iguazu falls in Brazilië én Argentinië gelegen is, zou ik dus beide kanten moeten bezoeken om een goede indruk te krijgen. Ik had een leuk hostel gevonden waar ik mijn tent ook kon opzetten, dus was het meeslepen ervan naar een ander continent niet geheel nutteloos geweest. Zondag 10 maart ben ik met twee meiden naar de braziliaanse kant geweest. Een bus zette ons voor de ingang af waar we direct een kaartje kochten en het traject konden bewandelen. HEt is een prachtige omgeving, en de waterval is prachtig, maar voor mij bij lange na niet zo indrukwekkend als de Victoria watervallen in Zambia. Met zijn drieën maken we rijst met kip en slaan een fles wodka achterover.. zoveel alcohol was wel héél lang geleden..
Maandag ben ik met een van de twee meiden, de nederlandse Emily, naar de argentijnse kant geweest. Hiervoor moesten we twee bussen pakken en de grens oversteken. Een uitgaansstempel van Brazilie was niet nodig, omdat we dezelfde dag het land weer zouden binnenkomen. De Argentijnse kant was vele malen indrukwekkender, voor mij tenminste, iedereen vindt er weer wat anders van, dus om zelf een goede indruk te krijgen zul je beide kanten moeten bezoeken. De Braziliaanse kant zie je vanaf de onderkant, de Argentijnse vanaf de bovenkant, en dat doet je afvragen waar de F*** al dat water vandaan komt?! Het is bi-zar, als je het ooit met eigen ogen zult zien, weet je wat ik bedoel.
Woensdag ben ik de grens met Paraguay overgegaan, waar net over de grens 'Ciudad del Este' ligt, de electronica hoofdstad van Zuid-Amerika. Niet zozeer om alle bekende merken, maar voor de goedkope prijzen van de onbekende merken. Voor minder dan 70 euro kan je hier een tablet aanschaffen! Van een onbekend merk welliswaar... Tóch maar niks meegenomen, en de bus ingedoken naar de hoofdstad; Asución, dat op een kleine 6 uur reiden ligt van hier.
Voordat ik het wist waren we er al, die lange busritten ben ik al zo gewoon geworden dat 5 of 6 uur helemaal niks meer voorsteld voor me. Ik stap uit en vraag de buschauffeur in mijn inmiddels ZEER gebrekkige spaans waar Plaza de Uruguaya is, waar mijn hostel vlakbij staat. Helaas begrijpen we niks van elkaar, maar de man die wat koffers in zijn auto aan het laden is weet het wel te vinden, hij gebaart dat ik maar in moet stappen, dan brengt hij me wel even! Dus zo zat ik achterin een pick-up truck, man en vrouw voorin, en opa dronken op de achterbank naast me. Niet veel later was ik waarachtig op het goede plein en bedank ik de lieve mensen hartelijk. Met behulp van een oude dame vond ik ook het hostel heel rap waar ik een privekamer met vier bedden had voor 10 euro. Woensdag stond ik vroeg op en liep wat rondjes. Het hostel was een gezellige en rustige plek midden in het centrum van de hoofdstad. Ik ben er vier dagen gebleven, niet zozeer omdat er wat te doen was, maar alle mensen waren zo aardig! Bovendien heb ik weer even rustig aan kunnen doen wat ook even lekker was. Zaterdag ochtend werd er om 11 uur \'s ochtends op mijn deur geklopt, ik was moeilijk wakker te krijgen dus die moet al even hebben staan kloppen! Het was de huishoudster die mij vroeg of mijn bus niet ging over een uur.. Voordat ik het wist waren mijn spullen gepakt, was ik aangekleed en rende ik naar het plein voor een taxi naar het busstation. De avond ervoor dacht ik wel wat later naar bed te kunnen zodat ik in de bus zou kunnen slapen, maar daar dacht mijn biologische klok anders over blijkbaar, ode aan de huishoudster!

Zondag in de vroege ochtend kwamen we aan in de op een na grootste stad van Argentinië; Rosario. Ik vond een superhostel met vriendelijk mensen die mij uitlegden wat er allemaal te zien was in Rosario, en dat was eigenlijk niet zo heel veel. Tóch is het een bruisende stad van welwillende studenten die de stad haar culturele status geven. Het was St. Patricksday, dus moest er whiskey gedronken worden in de Irish pub, samen met een italiaan die in engeland is opgegroeid heb ik een hele gezellige avond gehad!
Verder heb ik ook in Rosario niet veel gedaan. De stad ligt aan een grote rivier waar een recreactiegebied parralel aan loopt. Hier komen alle mensen samen, het is het scheveningen van den haag en dat is goed te merken. Het is fantastisch om iedereen bezig te zien, fijn om zo rond te lopen zonder teveel op je spullen te hoeven letten, want Rosario is wel veilig! Behalve met een voetbalwedstrijd...

Maandag heb ik de bus naar een winkelcentrum genomen, om een film te gaan kijken die hopelijk engelssprekend was. De bus werd geterorriseerd door een stel jong volwassenen die duidelijk opweg waren naar het voetbalstadion en zichzelf alvast lekker aan het inzingen waren, wát een herrie... Eenmaal uitgestapt kwam ik erachter dat het stadion op steenworp afstand van het winkelcentrum was, dus maar hopen dat mijn film eerder is afgelopen dan de wedstrijd. Enkele uren later liep ik het complex uit, richting busstation. Er was verder niemand en ik zocht alvast naar de bus die ik moest hebben. De wedstrijd was ook afgelopen, en er kwamen duizenden mensen het stadion uit waarvan de meeste gelukkig in hun auto stapte en zich een weg probeerde te vechten door de giga file die zich in no-time gevormd had. Helaas kwamen er ook grote groepen mensen mijn kant op die de straten drukbezet hielden. Voordat ik het wist stonden er zo\'n 25 tieners om me heen. Ze begonnen tegen me te praten en omdat ik geen woord terug wist te zeggen gebaarde ik ze dat ik geen spaans kon spreken. Één van de jongens begon wat meer tegen me aan te praten en vroeg waar ik vandaan kwam en dergelijke, waarop ik hem normaal antwoord gaf. Terwijl ik met hem aan het praten was schuifelden er van links en rechts wat tieners dichter mijn kant op. Ik begon me bijzonder ongemakkelijk te voelen en mijn instict zei; WEG! Maar ik was ervan overtuigd dat ze alleen maar nieuwschierig waren en bleef zitten waar ik zat. Ze begonnen allemaal spaans tegen elkaar te praten nu ze wisten dat ik het niet kon verstaan wat me nog meer deed twijfelen. 'ok' dacht ik, camera rechts aan mijn riem, paspoort en pasjes in mijn rechterzak samen met mijn telefoon, en al mijn geld in mijn linker. Net toen ik de andere kant op keek gebeurden het. Ze begonnen allemaal te duwen en te trekken aan elkaar, en van alle kanten voelde ik handen in mijn zakken gaan. Ik mepte er een paar van me af en rende bij de groep vandaan terwijl ik nog een mep op mijn oor kreeg van de jongen die tegen me aan dad staan praten. Ik keek boos om en zag de gewelddadige blik in zijn ogen. Tegen hem kan ik nog wel op, maar tegen 25? Ik draaide me om en heb het hele stuk naar het hostel gelopen, alle supporters ontwijkend. Dat was ook weer een ervaring! Gelukkig had ik alles nog..

Woensdag heb ik een busticket geboekt naar Buenos Aires voor 04:00 in de ochtend, veel andere keuzes waren er niet, en dan zou ik tenmintse \'s ochtends aan komen in plaats van \'s avondslaat. Gisterochtend vroeg dus het lime hostel in buenos aires gevonden wat er gezellig uitziet allemaal! Ik heb wat rondgelopen om de stad te leren kennen, en ga dat vandaag ook nog doen, want het is een monsterstad! Ik stuur wat warmte jullie kant op en hoop dat het nog vóór de zomer aan komt!
Het is nog steeds vier uurvroeger dan bij jullie, dus alvast een hele fijne avond allemaal! Ik heb net mijn ontbijt op ;-)
groetjes!

mike.

Ik heb een situatie...

Als je ooit een vlucht boekt, kijk dan of je niet een vlucht met overnachting kan boeken. Dan krijg je van de vliegmaatschappij een luxe hotelkamer aangewezen waar je een paar uurtjes kan slapen terwijl je wacht op je aansluitende vlucht. Dit is wat mij gebeurde in Doha, Qatar. Om 10 uur \'s avonds kwam mijn vlucht vanuit Johannesburg aan in Qatar, en had ik ruim 8 uur overstaptijd. Ik had mij al ingesteld op een nachtje terminal, maar een steward vertelde me, dat ik eens bij de balie moest informeren of ik niet toevallig een hotelovernachting heb. 'Dat lijkt me niet' zei ik; ik heb er niet voor betaald en heb nergens iets gezien.. 'Doe het toch maar voor de zekerheid' zei hij nog een keer. Samen met een zuid-Afrikaan die hetzelfde probleem had, toch maar even gaan informeren bij de balie, en wat bleek? We hadden beide een overnachting inclusief dinner en ontbijt in het Mercury Grand hotel in Doha! Dat was lekker zeg! We kregen een shuttle naar het hotel toe, die ons om 05:00 weer zou komen ophalen. Even snel nog een klein dinnertje naar binnen werken, en dan een lekkere douch pakken! Zeepjes en instant koffie zakjes verdwenen uiteraard in mijn tas, en samen met mijn nieuwe vriend uit Zuid-Afrika heb ik de hele avond zitten kletsen. Na het uitgebreidde ontbijt moesten we \'helaas\' weer terug naar de luchthaven en nam ik weer afscheid van iemand die ik net had leren kennen. Gek hoe snel dat kan gaan eigenlijk...

Nadat het vliegtuig vorige week veilig op Zuid-Amerikaanse bodem was geland, kwam ik al direct voor de eerste uitdaging te staan; Communiceren. In Brazilie wordt er portugees gesproken, en net zoals in Frankrijk, kan er niemand engels praten. Taxi\'s waren me te duur, dus wou ik met de bus naar Catete, de wijk waarin het hostel ligt dat in mijn lonely planet staat. Bij een balie op het vliegveld weet een stewardess mij met behulp van google vertalen uit te leggen dat ik buiten bij de bushalte moet gaan staan, en naar de bus richting Catete moet vragen. Niet veel later zat ik dan ook daadwerkelijk in de goede bus! Als ik de buschauffeur vraag mij te waarschuwen als we Catete voorbij rijden knikt hij, en dacht ik dat hij het begrepen had... Een half uur later werd ik de bus uitgezet bij copacabana, vijf kilometer verwijderd van Catete. De chauffeur was het zat dat ik niet begreep wat hij zei, dus wees hij maar in de goede richting en wenste me succes, dacht ik tenminste. Dus daar stond ik volledig bepakt, middernacht op het wereldberoemde strand van Copacabana en begon maar de richting uit te lopen die de chauffeur mij aangewezen had. Niet veel later stopte er een taxi die mij wel voor 20 Reais naar mijn hostel wou brengen! Eenmaal aangekomen boekte ik een bed op een dorm, legde mijn tassen neer en liep nog wat rond in het bijzonder rustige Rio de Janeiro.
Ontbijt was inbegrepen, dus konden we vanaf half 8 zoveel eten als dat we wouden! Ik was wat eerder wakker en ging buiten op een bankje zitten om wakker te worden met een kop koffie. Het was zo\'n plekje waar je de hele dag zou kunnen zitten! Het was een drukte van belang, want iedereen is natuurlijk op weg naar zijn werk, moeders die de kinderen naar school brengen en mensen die boodschappen doen voor het ontbijt. Tussen al dat volk liepen ook bijzonder veel mooie vrouwen rond, waardoor ik dus iedere ochtend, een half uur voordat het ontbijtbuffet open ging met een kop koffie buiten op het bankje een nekhernia aan het kweken was.
Vrijdag heb ik uitgerust van de lange vlucht en wat rondgelopen in de buurt. Omdat dat geen succes was heb ik zaterdag voor een wat actievere activiteit gekozen en ben ik in drie uur tijd de Corcovado opgelopen, waar het grote christusbeeld bovenop staat. Na wat foto\'s te hebben gemaakt, uiteraard ook weer teruglopen, dus zo was ik alweer een hele dag bezig. Zondag kocht ik \'s ochtends een paar havaiana slippers, die ik mooi even dacht in te lopen! Dus ik vol goede moed op mijn nieuwe slippertjes richting het Copacabana strand om eens even lekker te bakken! Tien kilometer verder was ik behoorlijk de weg kwijt en begon ik mijn voetjes al te voelen... Gelukkig zag ik een stadskaart hangen waardoor ik binnen een kwartier op het strand stond! Tas neer, shirt uit en bruin worden maar! Zonnebrand is niet nodig, ik blijf toch niet zolang. Had ik het nou maar wel gebruikt, want een half uur later begon er al wat te kriebelen op mijn buik... Snel mijn shirt weer aan en even wat eten verderop voordat ik het hele eind weer terugloop! De weg terug is dan opeens een stuk gemakkelijker als je ongeveer weet waarheen je moet lopen! Terug bij het hostel dacht ik even een lekkere warme douch te pakken, maar dat kwam me duur te staan met mijn verbrande buik...

Maandag op mijn normale schoenen via het centrum naar de andere kant van de stad gelopen, waar het Novo Rio busstation zich bevindt. Ik koop mijn ticket naar Sao Paulo voor de volgende dag en drink nog wat in het centrum, dat er nog best aardig uitziet! Tot zover lijkt het erop dat de europese hoofdsteden wel eens een opknapbeurt mogen gebruiken! Mijn dinsdagochtend begon uiteraard weer met een kop koffie buiten op het bankje, en na het ontbijt pakte ik mijn spullen en ging op de bus staan wachten. Ruim optijd kwam ik aan bij het busstation waar de bus naar Sao Paulo (SP) al klaar stond. Het is ongeveer even ver rijden als van Amsterdam naar Parijs, dus kwam ik om 18:00, midden in de spits aan in SP. De gigantische stad telt meer dan 22 miljoen inwoners(!) en is qua oppervlakte ongeveer even groot al Utrecht. Ik dacht dat ik in Nederland wel wat drukte had meegemaakt tijdens het spitsuur, maar dat is nog niks vergeleken bij SP.. Wat een mensenmassa zeg! Via de website van Couchsurfing had ik iemand gevonden bij wie ik een paar nachten kan slapen. Dat is erg prettig, want dat scheelt toch weer geld! Via de e-mail had Alberto mij zijn adres gegeven, en de aanwijzingen hoe er te komen met het openbaar vervoer. Het koste me twee uur van mijn leven, maar ik heb het met 25 kilo aan bagage door de mensenmassa heen gered! Bij het afgesproken station stond Alberto mij al op te wachten, en liepen we naar zijn huis. Niet veel later bij zijn huis aangekomen ontmoet ik ook zijn moeder. Die zal een beetje voor mij zorgen de komende twee dagen als Alberto \'s ochtends moet werken. Ik zeg dat dat echt niet nodig is, maar ze willen er allebei niks van weten! In vergelijking met de meeste Brazilianen spreekt Alberto bijzonder goed engels, dus kan ik op een normaal niveau met hem praten gelukkig.

Gisteren stond er een uitgebreidde ontbijttafel voor me klaar toen ik \'s ochtends wakker werd. Ik kan niet met zijn moeder praten, maar ze snapt dat ik er heel blij mee ben. Alberto werkt in een laboratorium dat werkt aan antigiffen tegen slangenbeten, en hoeft iedere dag maar drie uurtjes te werken, dat is lekker zeg! Om 12 uur spreek ik met hem af in het stadscentrum waar we een van de hoogste gebouwen van SP beklimmen, en mijlenver om ons heen kunnen kijken! We drinken koffie in een bijzonder druk café, en lopen da richting het busstation waar ik mijn volgende busticket haal naar Foz de Iguazu! Op de terugweg halen we wat boodschappen, want ik had beloofd om vanavond te koken! Heel moeilijk werd het niet, pasta met gehakt, tomatensaus en kaas.
Vandaag vroeg opgestaan en samen met moeders in een propvolle metro (echt, echt propvol) naar het andere huis van Alberto, waar ik mijn was in de machine mag gooien terwijl we een dagje op pad gaan. Gezamenlijk gaan we op weg naar Santon, wat iets buiten SP ligt op een flink uur rijden. Onderweg trekt de zon weg dus dat dagje strand kunnen we wel vergeten... Gelukkig is er in de buurt ook nog een waterval waar we in kunnen zwemmen, dus zijn we daarnaartoe geweest! Toen we pas laat weer terug kwamen en de was op hadden gehaald, nam ik alweer afscheid van zijn moeder, en bedankte haar voor alle gastvrijheid. Ook Alberto slaapt vanavond in zijn andere huis vanwege de hond, dus zal ik alleen overnachten hier vanavond. Erg vindt ik dat niet, is wel lekker rustig even! Ik wens Alberto een fijne avond, morgen komt hij e weer ophalen om 10 uur. Eenmaal alleen krijg ik honger! Ik heb tenslotte nog geen avond gegeten, en weet dat er nog wat van de pasta van gisteravond over was. Het staat nog in een klein pannetje in de koelkast, en omdat ik geen zin heb om een bord vies te maken, zet ik het pannetje met pasta in de magnetron, en druk drie minuten in...

Voel je hem al aankomen?

Na 2,5 minuut begin ik wat raars te ruiken, en besef me dat ik een alluminium pan in de magnetron heb gezet. Natuurlijk was het al te laat, en was een van de handvaten al flink weggesmolten... Na een kwartier was alles weer schoon, en nu, een paar uur later stinkt het nog steeds... Morgen maar tegen Alberto zeggen dat hij een nieuw pannetje van me krijgt.
Verder gaat alles gelukkig goed! Morgen vertrek ik dus rond 17:00 plaatselijke tijd (in Nederland is het vier uur later) naar Foz de Iguazu, thuisland van de Iguazu watervallen, grootste ter wereld! Vanaf daar kan ik Paraguay of Argentinië in, of misschien ga ik gewoon naar allebei!
groetjes!

mike.

Out of Africa

De grote boze stad van Afrika; Johannesburg. In de afgelopen week heb ik er vier dagen in rondgelopen, zonder te worden beroofd, verkracht of vermoord. Ik heb mij er zelfs geen moment onveilig gevoelt! Het heeft er waarschijnlijk gewoon mee te maken om op het verkeerde moment op de verkeerde plek te zijn, dusis in mijn optiek Amsterdam net zo gevaarlijk. De hele week heb ik eigenlijk vrij weinig uitgevoerd! Ik ben wat keren naar de bioscoop geweest, heb de tijd van mijn leven gehad in alle taxi busjes, en heb gisteren een bezoek gebracht aan het zeer indrukwekkende apartheidsmuseum.
Afrika is voor mij bijna over. Morgen vlieg ik om half drie plaatselijke tijd naar Qatar, waar ik acht uur (!) overstaptijd heb. Donderdag ochtend gaat de reis verder naar Sao Paulo waar ik weer moet overstappen naar Rio en daar rond middernacht aankom. Op mijn weblog heb ikoverigens een kaart gemaakt waar je mijn hele route ongeveer op kan zien die ik tot nu toe heb gemaakt!

Afrika is een fenomenale ervaring geweest! Ik stond heel even in mijn eentje op het hoogste punt van Afrika, heb gewandeld met cheeta\'s en leeuwen, ik heb de big 5 gezien, de enorme victoria watervallen, witte haaien en de mooiste zonsopgang ooit in de sossusvlei in Namibië. Ik heb duizenden foto\'s gemaakt, heb honderden mensen ontmoet en mijn ogen uitgekeken aan al het wonderlijk natuurschoon dat dit continent te bieden heeft.
Al met al is er teveel om op te noemen, en prijs ik mijzelf gelukkig met alles wat ik gezien en gedaan heb. Afrika is een wonderlijk stukje aarde dat iedereen zou moeten ontdekken, ook al blijf je liever dicht bij huis. De ervaringen die je hier kan opdoen zal je waarschijnlijk nergens vinden in Europa.
Drie maanden waren eigenlijk tekort, maar ik heb mijn tijd altijd goed benut. Ik ben toe aan een nieuwe omgeving en een ander soort mens, en ben blij dat ik weer verder ga!
Last van heimwee heb ik bijna nog niet gehad (even afkloppen) en ik denk ook niet dat dat snel zal komen. Ik kan bellen en skypen wanneer ik wil, dat maakt het natuurlijk ook een stuk makkelijker! Nog niet zo heel lang geleden was een reis naar Afrika een hele onderneming en koste het twee maanden voordat de brief die je had verstuurd thuis aankwam!

Ik hou het kort deze keer, maar wil iedereen wel bedanken voor alle reacties! Ze zijn altijd fijn om te lezen en maken mijn dag weer wat beter! Ook al zijn de dagen hier met minstens 25 graden niet heel slecht te noemen... ;-)
Volgende stop: Brazilië!

mike.

Strandseizoen voorbij!

Haai!

Vorige week hebben we weer afgebroken, het strandseizoen is weer voorbij. Het geld is bij elkaar voor de reis, maar dat betekent niet dat ik het wat rustiger aan ga doen. Nog steeds ben ik lekker aan het werk, want al het geld is natuurlijk meegenomen als ik eenmaal weg ben, en dat duurt niet zo lang meer!
Met nog maar anderhalve maand voor vertrek begint het toch wel erg te kriebelen! Op mijn verjaardag een maand geleden heb ik van familie en vrienden een hoop mooie, en praktische cadeaus gehad, en van mijn collega's van zeezicht een prachtige backpack, jongens, nog bedankt daarvoor! Dat heeft mij al een hoop gescheeld met de voorbereidingen.
Vorige week heb ik ook mijn maandlenzen opgehaald. Deze lenzen kan ik een maandlang dag en nacht inhouden, wat me een hoop gepruts zal schelen! Toen we toch bij de pearl waren merkte mijn lieve moeder op dat ik ook wel een goede zonnebril nodig zou hebben. Toen ik eenmaal een mooie ray ban ophad was de keuze snel gemaakt, hij was alleen wel wat 'duur'. Gelukkig had ik nog een verjaardagscadeau tegoed van pa en ma! Moeders gunde het me van harte, vaders was er wat minder blij mee.. hehe..
Onverwachts heb ik een vrije dag, dus ga ik shoppen voor spullen die ik nog nodig zal hebben, denk aan medicatie, toiletartikelen, kleding en nog veel meer. Gelukkig heb ik de belangrijkste dingen al in huis zoals de backpack en de fotocamera.
Vandaag zou ik eigenlijk weer beginnen met werken in Rotterdam in het kunsthalcafé, maar vanwege de kunstroof(!) begin ik morgen pas. Ik kijk er erg naar uit om nog even ergens anders te gaan werken, dat geeft toch weer even een andere kijk op je omgeving, en ben ik ertoe in staat om alles even goed op een rijtje te zetten van wat ik allemaal nog moet doen voor het 3 December is.
Zo ben ik nu ook bezig met de visa voor Afrika. Ik wil zo min mogelijk van te voren vastleggen, maar wil ik enigszins lekker kunnen reizen is het handig om je visa goed op orde te hebben. Daarom ben ik goed aan het bedenken waar ik ongeveer naartoe wil in de drie maanden dat ik in Afrika zit.

Ook is het handig om me goed in te laten enten tegen rabiës. Het is geen vereiste in de landen waar ik naartoe wil, maar mocht je het tóch oplopen heb je wat langer de tijd om naar een ziekenhuis te gaan dan zonder de prikken. Het kost even wat, maar kan uiteindelijk wel je leven redden.
Naast de laatste vaccinaties heb ik op reis ook malariapillen nodig. Je kan tussen 2 varianten kiezen: Malarone, of Lariam. Over beide is wat te zeggen maar hier even de feiten op een rijtje:

MalaroneLariam

Ik heb de lariam variant 3 weken op proef gehad en er geen bijwerkingen aan overgehouden. Als jullie een beetje kunnen hoofdreken ben ik ook voor 3 maanden Afrika veel minder kwijt voor de lariam dan de malarone, én hoef ik niet zoveel pillen mee te nemen, dus lijkt me dat een makkelijke keuze. Ik mag ze meenemen als ik mijn laatste rabiës prik heb gehaald bij de reisdokter begin november, rond die tijd moet ik dus ook al beginnen met het slikken ervan, wat iedere week op een vaste dag moet bij een maaltijd. Heel belangrijk dat ik dat dus niet vergeet...

Nog 'maar' anderhalve maand guys! Het lijkt zo lang, maar is zo voorbij. Gelukkig ben ik nog niet zenuwachtig uitgevallen, en gebeurt dat ook voorlopig nog niet. Maar uiteindelijk denk ik dat de zenuwen mij wel zullen vinden, al zal het een dag voor vertrek zijn.

Mike.