Paaseiland is een mooi en interessant stukje aarde waar er maar weinig op deze planeet van kunnen genieten. Het reizen er naartoe kost tijd en vaak meer geld dan je lief is, maar wát een ervaring! Het is een 'must' om te horen wat zich hier allemaal heeft afgespeeld over de eeuwen heen, en dat allemaal op deze mooie plek, niet veel kleiner dan Texel. Paaseiland, of 'Rapa Nui' zoals het officieel heet hier, heeft het allemaal. Het wordt omringd door de pacifische oceaan met omliggende rotsformaties en enkele strandjes, en verder landinwaarts liggen de glooiende groene heuvels met 'Veluwe' achtige landschappen. Veel mooier dan dit wordt het niet denk ik bij mijzelf, maar aan de andere kant heb ik nog een hoop plekken te bezoeken die onze aarde te bieden heeft.

Na mijn verloren ticket van vrijdag heb ik diezelfde dag nog een nieuwe geboekt naar paaseiland. Vanaf Mendoza zou ik zaterdag ochtend om 06:00 naar Santiago vliegen, waar ik om 08:15 dan op het volgende vliegtuig naar Paaseiland zou stappen. Bang dat ik me zou verslapen of het vliegtuig zou missen overnacht ik op het kleine vliegveld van Mendoza, waar iedere dag maar een handjevol vliegtuigen vertrekken en aankomen. Uiteindelijk als ik dan daadwerkelijk in het vliegtuig zit en we van de grond zijn ben ik ervan overtuigd dat ik diezelfde middag nog op paaseiland een flesje wijn leeg zou drinken!
De afstand tussen Mendoza en Santiago is niet erg groot en het is nog geen uur vliegen. De vlucht gaat wel over een enorm gebergte heen waar het weer vaak slecht en winderig is, zeker nu in de winter. Nadat we zo\'n twintig minuten van de grond waren kreeg het vliegtuig te kampen met flinke turbulentie, zelfs zo erg dat ik flink in mijn stoel heen en weer geschud werd waardoor ik best angstig begon te worden. Niet veel later kregen we van de piloot te horen dat de turbulentie té erg was om door te gaan, en we terug zouden keren naar Mendoza...
De blijdschap maakte plaats voor irritatie en paniek, en de hopeloosheid sloeg toe. Terug naar Mendoza... Dat zou betekenen dat ik mijn vlucht in Santiago naar paaseiland wéér zou gaan missen. Wat een onmogelijke situatie zeg! Misschien wil er iemand boven niet dat ik mijn bestemming bereik? Niet veel later komen we weer in Mendoza aan waar we koffie en broodjes in de lounge aangeboden krijgen. Later die dag zouden we het nog eens proberen, maar naar mijn ticket naar Paaseiland kon ik fluiten! Twee uur later stappen we allemaal het vliegtuig weer in en vliegen we naar Santiago, nog steeds met flinke turbulentie, maar niet genoeg om weer terug te moeten keren. Rond 12:00 komen we aan en staat er een man bij de uitgang die vraagt of er mensen zijn die een andere vlucht hebben vanaf Santiago. Niet wetend wat te doen leg ik deze meneer uit wat er aan de hand is, waarop hij me zegt even te wachten. Als er geen mensen meer uit het vliegtuig komen maakt hij me duidelijk mee te lopen. Het half uur dat volgt volg ik hem door het hele vliegveld heen waarin hij allemaal dingen regelt en mensen spreekt. Uiteindelijk staan we bij de bagageband waar mijn tas nog als een van de weinigen ligt om meegenomen te worden. Vervolgens moest ik door de paspoortcontrole heen en nam hij me mee naar het kantoor van Aerolinas Argentinas, waarmee ik naar Santiago ben gevlogen. Na ook hier een uur gewacht te hebben kreeg ik van een wat oudere medewerker een nieuw ticket naar Paaseiland in mijn handen gedrukt voor zondag ochtend 'Het spijt ons dat het zo gelopen is, dit is alles wat we voor u kunnen doen'. Vol van blijdschap zeg ik tegen de man dat hij mijn nieuwe beste vriend is en loop ik het kantoortje uit. De komende achttien uur zou ik op het vliegveld moeten spenderen om te wachten op mijn vlucht. Naar de stad gaan had niet echt veel zin, en wie weet wat er gebeurt waardoor ik mijn vlucht weer zou missen...

Achttien uur later waarvan vijf uur slaap op een stoel zat ik in het vliegtuig op weg naar Paaseiland. Eindelijk... Paaseiland is iets kleiner dan Texel en het is er acht uur vroeger dan in Nederland. Rond elf uur \'s ochtend zet ik voet op het eiland met haar warme klimaat en zonnig weertje! In de kleine terminal staan wat stalletjes van hostels waar ik er één bij naam ken van het internet: 'Mihinoa'. Een bed kost per nacht zo\'n dertien euro, wat goedkoop is voor een toeristisch oord als deze, dus zeg ik er graag te willen overnachten.
Onderweg naar het hostel deel ik de auto met de Franse Camille, een vrouw die samen met haar Chileense vriend in Santiago woont sinds kort, en nu even een weekje op vakantie is. Bij het hostel aangekomen kan ik niet wachten om het eiland te verkennen, en ook Camille wou er graag uit, dus besloten we samen een stuk te gaan lopen. We waren nog niet vertrokken of één van de vele straathonden vergezelden ons, en later nog twee anderen. Zes uur lang hebben we rondgelopen met de drie honden op onze hielen die al die toeristen wel gezellig vinden! We hadden gelukkig de hele dag mooi weer en genoten \'s avonds boven op een berg van een fantastische zonsondergang. In het pikkedonker liepen we nog een stukje voordat we een lift kregen naar het dorp van een van de lokale mensen. We kochten wat paste en tomatensaus en aten alles hongerig op. De eerste dag was zeer geslaagd, hopelijk zal de rest nét zo zijn!

Iedere dag zijn we rond negen uur opgestaan om wat te ondernemen. Maandag hebben we een tour geboekt die een groot deel van het eiland aandeed, waaronder het strand in het noorden, en de steengroeve waar de mensen honderden jaren geleden de enorme beelden maakte. Het grootste beeld op het eiland was nog niet eens af toen het werk abrupt stopten en ligt nog steeds in de groeve met zijn ruim 22 meter lang. De grootste Moai die af is en recht staat op het eiland telt maar liefst 9,5 meter, en met hoed, of 'top knot' zoals het ook wel genoemd wordt haalt het zelfs de 11 meter. De hele dag praat onze gids Sofie ons compleet bij over de volledige geschiedenis van dit kleine maar drukbezochte eiland en beantwoordt al onze vragen zonder erover te hoeven nadenken. Ook dit was een geweldige en erg interessante dag!
Dinsdag begon met regen dus liepen we wat rond in Hanga Roa, het enige dorp van het eiland. Later die dag klaarden het wel wat op maar de regen bleef. Ook woensdag bleef het stromen, maar met een nood-poncho wist ik toch aardig droog te blijven en liften we naar het strand in het noorden. Het noorden telt twee strandjes dicht bij elkaar, dus liepen we van de een naar de ander via de kustlijn waarbij we flink moesten klimmen en klauteren. Het was een mooie tocht waarna we wat aten en verder liepen over de asfalt weg naar 'Papa Vaka', rotstekeningen van de Vogelman die werd geïntroduceerd na het tijdperk van de Moai. Ik dacht dat ik de goede weg had genomen, maar na een uur bleken we halverwege de weg naar het dorp te zitten... Ik had geen zin om het hele eind weer terug te moeten dus stelde ik voor om een stuk af te snijden door het veld heen. Camille was het met me eens dus liepen we door het zeiknatte gras richting de zee die we verderop zagen.
Als je iets in de horizon ziet is het altijd verder weg dan je denkt, en dat was ook hier het geval, twee uur duurde het voordat we op de verharde weg kwamen, en toen ik de kaart erbij pakte bleken we een veld doorkruist te hebben ter grootte van het halve eiland, op tien kilometer afstand van waar we naartoe wouden... Voor zover mijn navigatie specialiteiten... Geen zin meer om verder gaan liepen we richting dorp en vonden al snel een lift van een lokale man die deze twee doorweekte en vermoeide toeristen wel wou meenemen.

Donderdag hadden we een korte tour geboekt naar de vulkaan toe op het zuidelijke deel van het eiland. Het weer was niet echt fantastisch maar wel droog, en we hadden vanaf de vulkaan een mooi uitzicht op het dorp. De gids had een hoop te vertellen, wat samen met het fantastische uitzicht over het hele eiland tot een interessante paar uur leidde. Terug bij het hostel hadden we nog een hele dag en besloten met de taxi weer naar het strand te gaan in het noorden. Gewapend met boek en zwembroek bleven we enkele uren terwijl er af en toe en klein miezer buitje voorbij kwam. Het water was erg aangenaam en bijzonder helder met een mooie azuurblauwe kleur! Mijn eerste keer in de pacifische oceaan was al met al heerlijk ondanks het koele weer. Eenmaal weer terug bleek ik een kamergenoot te hebben, een Duitse vrouw die de laatste drie jaar in Nederland heeft gewoond en perfect Nederlands kon praten! Dat was voor mij alweer een tijdje geleden!
Vanochtend ben ik vroeg wakker geworden, en na twee boterhammen met pindakaas en twee mokken koffie maar aan dit blog begonnen, ik had weer een hoop te vertellen!

Vandaag vliegt Camille terug naar Santiago, en zelf heb ik nog een laatste dag te vullen. Ik had met de Duitse afgesproken een flink stuk te gaan wandelen nadat ze terug was van het duiken. Morgen middag vlieg ik rond 13:00 terug naar Santiago waar ik weer zestien uur moet wachten eer mijn 'aaneensluitende' vlucht naar La Paz, Bolivia gaat. Ondanks al het ongeluk dat ik heb gehad op maar naar Paaseiland te komen, heb ik een geweldige tijd gehad, en is één van mijn dromen hier werkelijkheid geworden.

Paaseiland was voor mij een geweldige plek met een mooie geschiedenis en een fenomenaal landschap. Graag kom ik er nog eens terug, en dan graag zónder problemen...