Op onze laatste avond in Singapore, besluit ik om mijn verhaal maar even af te maken en op mijn website te zetten. Als je samen aan het reizen bent, ben ik achter gekomen, ga je minder snel zitten om een verhaal te typen. Waarom dat precies is weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik samen met mijn neef Ben inmiddels al een maandaan het reizen ben, en er weer een hoop dingen zijn gebeurd...

Dom Brian bracht mij van New Norcia naar Perth. Nadat wij afscheid hadden genomen belde ik Graeme, de oude chefkok van het hotel waar ik gewerkt heb, en zijn we nog wat gaan drinken. Samen met hem ben ik langs gegaan bij Neil en Palak om hun nieuwe familie lid te bewonderen! Palak was bevallen van een gezond meisje genaam "Faith". Nadat we het nieuwe wondertje aanschouwd hadden bracht Graeme mij naar het vliegveld en ben ik met de noorderzon vertrokken naar Bali! Het reizen is weer begonnen en ik moet zeggen dat ik er ook erg aan toe was. Hoezeer ik mijn werk ook zal missen in New Norcia, vind ik het bijzonder fijn om weer met mijn backpack de wereld te verkennen! En deze keer zou ik niet alleen zijn...

Aangekomen op bali heb ik mij door de welbekende menigte van taxi chauffeurs heen moeten worstelen eer ik bij de parkeerplaats terecht kwam. Ook hier staat dan een stoet van chauffeurs die mij wel even naar mijn hotel wou brengen. Ik kies er een uit, en vraag wat het kost om naar Seminyak vervoerd te worden, een buitenwijk van Denpasar. De prijs die hij noemde (200.000 roepiah) was veel te veel, maar hoezeer ik het ook probeerde, lager wou hij niet. Omdat ik moe was en geen zin had om een half uur ta gaan discussieren met andere chauffeurs, ben ik voor die 13 euro bij hem in de taxi gestapt en zat ik dertig minuten later al in mijn hotelkamer. Achteraf gezien heeft hij twee keer zoveel verdient als normaal voor dat korte ritje, maar ach, is die man ook weer blij.
Het hotel was klein maar bijzonder prettig, buiten het feit dat de airconditioning het niet deed op mijn kamer. Ik zat in een twinshare kamer, omdat Ben over anderhalve dag ook al aan zou komen. De dag voordat ik hem op zou gaan halen, ben ik wat in Seminyak en Kuta rond gaan lopen om alvast maar wat te wennen aan het benauwde klimaat. Lopend door de veel te drukke straatjes wordt er tot ergernis aan toe, regelmatig gevraagd of ik misschien geen scooter wil huren, taxi nodig heb of gemasseerd wil worden. "You like happy?"... Nee dank u wel, ik pas vandaag maar even.

Die maandag middag ben ik naar het vliegveld gelopen, om sinds ruim anderhalf jaar mijn jongste neef weer te gaan zien! Stipt op tijd landde zijn vliegtuig en kwam hij niet veel later de aankomsthal uit lopen terwijl hij tegen een Amerikaans meisje aan het praatte was. Na onze vrolijke begroeting, zei ik tegen hem teleurgesteld te zijn dat hij niet met twee vrouwen het vliegveld uit is komen lopen..! Samen met de Amerikaanse hebben we een taxi genomen (dit keer voor een betere prijs) naar ons hotel toe. Zij bleek vlak bij ons in een hostel te verblijven, dus spraken we af wat te gaan eten in een nabij gelegen vegetarisch restaurant. Het meise was bijzonder spraakzaam en verschrikkelijk aandachtgei... In ieder geval, haar naam was Eugenia, en Ben en ik hadden al snel door dat onze meningen meer dan eens overeenkwamen, zo ook in dit geval. Voor de zonsondergang zijn we naar het strand gegaan om foto's te maken, en ging "Eugenia" in het midden van ons gezichtsveld even haar yoga kunsten laten zien, zodat op elke foto die wij namen ook zij goed te zien was.. Het was een aparte meid om het zo maar te noemen.

In Seminyak zijn we niet lang gebleven. De vele toeristen irriteerden ons, dus hadden we besloten maar zo snel mogelijk van Bali te vertrekken, nadat we enkele dagen een bezoekzouden brengenaan Ubud, net boven Denpasar gelegen. In Ubud ligt namelijk het monkey forrest, en is de omgeving een stuk mooier met minder bebouwing! Hier verbleven we bij een gezin dat enkele kamers verhuurde aan reizigers. Voor iets meer dan tien euro hadden we onze eigen kamer met twee bedden, en voor 3,6 euro kregen we iedere avond beide een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Vera, het dochtertje van de eigenaren is een bijdehand maar erg leuk kind. Het nadoen van toeristen is iets wat haar, en ook ons, kostelijk amuseerde! Het bijzonder toeristische monkey forrest is enkel goed om mooie foto's van aapjes te maken, wat ons goed gelukt is. Vlakbij Ubud hebben we ook nog een dagtrip naar de rijstvelden en vulkaan gemaakt wat voor mooie uitzichten zorgde en zijn we diezelfde avond nog naar een traditionele Indonesische dans geweest, erg indrukwekkend! De laaste dag in Bali vulde we met een ritje naar het centrum van Denpasar, omdat ik een nieuwe oplader voor mijn camera batterij moest hebben die ik o zo bijdehand in Australie had laten liggen. Met ook dat probleem uit de weg kochten we twee tickets naar Gili air, een van de drie Gili eilanden noord westelijk gelegen van Lombok en de minst toeristische (dachten wij)...

Met het busje naar de haven, en met de boot naar Gili air. Gili air is het kleinst van de drie Gili eilanden, en ook het dichtsbevolkt met toeristen. In 45 minuten kan je om het eiland heen lopen, en ik zal niet overdrijven als ik zeg dat er rustig meer dan 500 vakantiegangers op rondlopen. Op het moment dat ik aankwam wou ik liever al direct weer weg, maar soms moet je dingen een kans geven en zo vonden wij ons voor twee dagen op het eiland. Veel meer dan boeken lezen en diepe gesprekken voeren hebben we niet gedaan zodat het tot twee relaxte dagen leidde. Op het eiland boekte we een boot en bus ticket naar bima, wat op ongeveer een halve dag reizen lag. Van Gili air vertrokken we met de boot die ons naar Lombok bracht, vanwaar de de bus namen naar Mataran, de hoofdstad van het eiland. Eenmaal daar zouden we drie uur moeten wachten op de bus die ons naar Bima had moeten brengen, maar in plaats daarvan werd ons een andere optie geboden. "Jullie zouden ook nog een boot reis naar de komodo eilanden kunnen doen, we hebben namelijk net drie afzeggingen gehad en hebben nog plek"! Dat is allemaal mooi en aardig bedachten wij, maar die busrit naar Bima is al betaald en die bootreis vrij prijzig met 1,75 miljoen roepiah.. (120 euro). Omdat wij dus al betaald hadden voor dat busticket konden zij wel de prijs naar 1,6 miljoen verlagen en zo gooiden wij onze planning om en stapte enkele uren later op een boot met zo'n 23 andere mensen. Ons was verteld dat er maar plek was voor maximaal 19 toeristen, maar goed. Iedereen kreeg bij aankomst Lunch en zocht een slaapplek uit boven de stuurhut waar niet meer dan 20 matrassen lagen. Omdat Ben en ik als laatste de boot op kwamen, waren wij genoodzaakt om een matras uit een van de cabines te halen waar de schippers sliepen, en die op het dek van de boot te leggen.. Dat gaat nog interessant worden...

Die dag zijn we blijven varen tot de zon onderging. De golven waren hoog wat voor een sterk deinende boot zorgde, en op zo'n kleine boot met eigenlijk iets teveel mensen zet dat je toch aan het denken. "Is dit wel veilig", "Hadden we toch niet beter die bus naar Bima kunnen nemen".. Maar als backpacker op reis rook ik avontuur, en zei ik tegen mezelf, mij niet zo druk te maken, ook al is er niet zo heel lang geleden zo'n zelfde boot gezonken in zwaar weer met nog twee vermiste toeristen als gevolg.
De avond valt en het diner wordt op tafel gezet. Iedereen valt direct aan dus wachten Ben en ik nog maar even tot de rij kleiner werd. We lieten ons de rijst met tofu en groenten goed smaken en gingen niet veel later naar bed. Zo begon onze eerste nacht, rustig kabbelend op de golven in de zilte buitenlucht. Wat fijn om weer op reis te zijn!
Vroeg in de ochtend, ergens rond een uur of 2, werden de luid ronkende motoren weer aangezet en vertrok de boot naar ons eerste eiland, waar we net na het ontbijt aankwamen. Reddingsboten waren er niet, dus was het zwemmen geblazen naar het eiland, waar onze gids ons stond op te wachten met onze shirts en camera's. We maakte een lekkere wandeling die leidde naar een mooie waterval midden in het bos. Ik stoorde mij erg aan al het afval rond de waterval, jammer genoeg zijn de lokale mensen niet erg zuinig met de natuur waar ze in leven. Als je afval hebt, waarom zou je naar de prullenbak lopen als de zee zoveel dichterbij is? Terug op de boot lagen er wat snorkels en duikbrillen zodat we het natuurschoon ook onderwater waar konden nemen. Ik had al heel wat gezien op de galapagos eilanden, maar dit was de eerste keer voor Ben, en hij was laaiend enthousiast. Erg veel tijd om te snorkelen was er niet, we moesten namelijk vertrekken naar het volgende eiland, dat erg ver weg lag zodat er de hele dag en nacht door werd gevaren, wat zo voor een bijzonder onrustige nacht zorgde.

Tegen het middaguur aan, arriveerde we bij weer een nieuw eiland. Hier zijn we een berg op gewandeld en hebben we kunnen genieten van alle mooie uitzichten die de streek te bieden had. Veel mensen zijn erna ook nog gaan snorkelen, maar omdat ik mijn rug had verbrand de voorgaande dag sloeg ik maar even over. Ben scheen het niet te deren, en sprong weer het water in om van het natuurschoon te genieten... Daar zou hij later vanavond spijt van krijgen. Na de lunch zouden we dan eindelijk Komodo eiland gaan bezoeken! Het was er heerlijk rustig waardoor we alle tijd hadden om foto's te maken en vragen te stellen aan de gids. Komodo varanen zijn gigantische hagedissen waar je erg voor op moet passen, natuurlijk konden we het niet laten om iets dichterbij te gaan om toch die ene mooie foto te nemen..! Niet ver van komodo eiland ankerde de boot bij "Pink beach" waar we een kampvuur maakte en genoten van een mooie avond. 's Ochtends vaarde we naar het andere grote eiland van de komodo archipel genaamd "Rinca". Ook hier liepen de komodo varanen in grote getalen rond, maar hing er toch een meer authentieke sfeer, waardoor we dit eiland prettiger ervaarden dan het komodo eiland zelf. Uiteraard hebben we hier ook weer een hoop foto's gemaakt van de bijzondere dieren voordat we terug naar de boot gingen. Net na de lunch kwamen we aan in Labuan Bajo, een dorp gelegen op het eiland Flores. Ben en ik vonden het dorp niet zo heel bijzonder, dus was de keuze ook snel gemaakt om hier maar een nacht te blijven, en morgen het vliegtuig naar Surabaya, Java, te pakken. In eerste instantie hadden wij liever de ferry naar het bovengelegen eiland Sulawesi genomen, maar die ging pas over vijf dagen, en zolang wouden wij hier ook niet zitten.

Na een korte, maar gezellige nacht op de boot zijn we wat gaan ontbijten en lunchen in een restaurant om zo online onze tickets te kunnen boeken. De eigenaar van het restaurant vroeg ons hoelaat we het vliegtuig hadden, en toen we hem vertelde dat we net naar het vliegveld wouden gaan zei hij dat zijn broer ons wel even kan brengen "Die gaat toch een vriendin ophalen dus kan hij jullie wel even afzetten". Dat is aardig! De broer zelf was duidelijk niet zo heel blij ons mee te moeten nemen, maar aangezien hij manager is in het restaurant waar zijn broer eigenaar van is had hij er zo te zien niet veel over te zeggen. Onderweg naar het vliegveld haalde hij een meisje op, waarna wij keurig werden afgezet.
Datzelfde meisje zouden wij later die dag weer tegenkomen in het vliegtuig van bali naar Surabaya! Ze heette Agita en werkte in Labuan Bajo in een duikwinkel, maar haar familie woont in Surabaya, waar ze nu naar opweg was. Daar aangekomen kregen we een lift van haar ouders die ons naar een hotel brachten waar we voor niet veel een heerlijke kamer hadden! Ik voelde me lichtelijk schuldig, want dit is eigenlijk niet echt backpacken meer... Met Agita zijn we de volgende dag naar de film geweest waarna we wat aten en met veel plezier daarna nog karaoke zijn gaan zingen! We namen afscheid van Agita, veel was er niet te doen in Surambaya dus zouden we de volgende dag de trein nemen naar Jogjakarta!

Zonder dat we enig idee hadden hoelaat de trein zou gaan, zijn we maar naar het station gegaan. Hier bleek dat de eerstvolgende trein naar Jogjakarta nog enkele uren op zich zou laten wachten dus instaleerde wij ons maar met een boek voor het station. Een enkele reis in de duurste klasse bleek goedkoper dan 2e klasse in Nederland, dus ja, doe ons die dan maar! Zo zaten wij in een ruime stoel met genoeg beenruimte zes uur in de trein, niet verkeerd! Beter dan eerste klas met de trein in Nederland! In Jogjakarta hadden wij geen idee waar we naartoe moesten, een hostel hadden we nog niet geboekt en een kaart van de stad ontbrak ons ook nog. Waar is er een lonely planet als je er eentje nodig hebt? Gelukkig heeft Ben zijn I-phone mee, dus hadden we enig idee waar we ongeveer naartoe moesten. In het toeristische gedeelte van de stad wat op steenworp afstand van het treinstation ligt kwamen we er al snel achter dat er nog genoeg slaapplekken beschikbaar waren. Iedereen op straat vraagt of je nog wat zoekt, en uiteindelijk sluiten wij ons aan bij een man die verteld accomodatie te hebben voor tien euro per nacht. Hij sleept ons van het ene hostel naar de andere home stay, maar uiteindelijk vonden wij een geschikte plek voor twee nachten. De man die het hostel draaide verwelkomde ons met cake en een glimlach waardoor wij ons direct al thuis voelde. Om de avond af te sluiten zijn wij wat gaan drinken met Hans, een Nederlandse jongen die ook op de boot naar Komodozat samen met Gert-jan, die lag nu te slapen. Ik blijf mij er toch over verbazen, de mensen die je tijdens het reizen op de ene plek ontmoet, en dan een tijdje later, honderden of duizenden kilometers verderop weer tegen het lijf loopt. Alsof we het zo afgesproken hadden!

Samen met Hans en Gert-jan hebben wij de volgende ochtend ontbeten en besloten vandaag door de stad te lopen, een tour te boeken naar Borobudur en een treinticket te kopen naar Jakarta. De stad zelf is niet erg bijzonder, maar desalniettemin wel leuk om doorheen te lopen. Die avond aten we in een veganischtisch restaurant, dat hebben ze hier namelijk in Indonesie, daar stonden Ben en ik ook van te kijken! Fijn dat je voor de verandering eens alles dat op het menu staat, gewoon kan eten! Dat hebben we naar mijn gevoel ook gedaan, want vol goede moed bestellen wij een voor, hoofd en bijgerecht. Eerlijk is eerlijk, het eten was fantastisch, en dat allemaal voor nog geen tien euro! Misschien een goed idee om zoiets naar Nederland te halen? Of bestaan er al veganistische restaurantjes ergens in ons kikkerlandje? Ik weet het niet, ik ben al bijna twee jaar niet thuis geweest...

Borobordur is de grootste Boedhistische tempel ter wereld, en stond op mijn lijstje genoteerd. Het negende eeuwse gebouw is dan ook een bijzondere aanschouwing waar menig mens zich uren zoet kan houden. Vooraf aan de Borobudur bezochtte wij een andere tempel in Jogjakarta gelegen waar wij in de auto op weg er naartoe een Nederlands koppel ontmoette die samen al zes(!) jaar aan het reizen waren. Voornamelijk door Afrika, dus kon ik het niet laten om ze te bestoken met vragen! Eenmaal terug later die dag in Jogjakarta haalde we onze tassen op bij het hostel en liepen naar het station om de trein naar Jakarta te pakken! Ook deze keer namen wij de hoogste klasse (executive), gewoon, omdat het kan. Deze keer duurde het ritje iets langer; 9 uur. Ben had de kaart van Jakarta op zijn iphone geladen, dus konden wij zo in het holst van de nacht onze weg lopend naar het hostel vinden. Jakarta is zonder twijfel de lelijkste, vervuilde en saaiste stad waar ik tot nu toe op de wereld geweest ben. Desalnietteminm verbleven wij in een heerlijk hostel dat pas net drie maanden open was. De eerste twee nachten sliepen we in een dorm van vier bedden. Nu is dat normaar gesproken niet zo bijzonder, maar wat hier wel bijzonder was, is dat ieder bed zijn eigen ruimte had! In je eigen prive ruimte had je dan ook weer je eigen ventilator, stopcontact en kluisje, en kan jullie vertellen als ervaren backpacker, dat die dingen erg fijn zijn! We vonden het kleine paradijs in die verschrikkelijke stad zo lekker, dat we nog maar twee nachten hebben bijgeboekt. De dorm was helaas vol, dus moesten we het doen met ieder een eigen prive kamer (met badkamer) voor 13 euro..

Vanaf Jakarta namen we de bus die ons naar de ferry bracht. De ferry zou ons dan naar Sumatra brengen waar we dezelfde bus naar Badar Lampung zouden nemen. Op de ferry wenkte een man mij die een groot schaakbord in zijn arm geklemd hield. Gretig ging ik op zijn verzoek in en begonnen we het eerste spelletje. Ik had alweer een paar jaar niet meer geschaakt, maar zeg nu zelf, hoe goed zal deze in vodden Indonesische man nu zijn? Ik kwam er achter dat ik mij niet erger had kunnen vergissen wanneer hij mij ook tijdens het tweede spelletje finaal afslacht. Met bewondering feliciteerde ik hem en namen we afsheid, zo is dat uurtje op de ferry snel voorbij gegaan! Toen de bus aankwam in Badar Lampung werd het ons al snel duidelijk dat dit dorpje ons niet veel te bieden had. Nadat de receptioniste op het treinstation ons informeerde over de trein die over enkele uren naar Palembang vertrekt, was de keuze om door te reizen dan ook snel gemaakt. We zochten nog een hotel op via het internet zodat we daar ook niet voor verassingen konden komen te staan, en begonnen zo weer aan een twaalf urige treinrit door Sumatra heen. Hoe? Executive natuurlijk. Het slapen in de trein, wat mij voorheen nog niet gelukt was, beviel mij bijzonder goed. Zo goed dat ik het dekentje dat ze mij de avond ervoor gaven, liever niet terug wou geven. De trein kwam aan rond een uur of half negen aan in Palembang. Ook hier had tripadvisor niet veel goeds over te vertellen, maar ook die is niet altijd te vertrouwen. We lieten ons in een taxi naar het hotel brengen. Normaal kunnen de chauffeurs in Indonesie niet zo heel goed engels spreken, en zo ook in dit geval. Wat anders was, is dat deze man kon lullen als brugman, en wij bijzonder veel moeite hadden om hem te verstaan. Wel moesten we ons lachen inhouden toen we verstonden dat hij best wel een mooie Nederlandse of Scandinavische vrouw zou willen. "Ze hebben zulk mooi blond haar, en dan die mooie lange benen.." We hadden allebei het hart niet om tegen de man te zeggen dat die kans nihil was, zeker als taxichauffeur in een niet toeristisch deel van Indonesie. Na de tassen in de hotel kamer te hebben gezet wouden we een boot ticket boeken naar Batam, vanwaar we naar Singapore zouden kunnen. Helaas bleek dit niet mogelijk, en zouden we via een ander dorp naar de kust moeten, dan maar een bus ticket! Met ieder een eigen bakfiets (die europeanen zijn zo breed dat ze niet in een Indonesische tweezitter passen) werden we door de chauffeur (lees: fietser) voor het kantoor afgezet. Ik denk dat we zeker een uur in het kantoor zijn gebleven eer we met kaartje en al weer vertrokken waren. Of dat nu kwam door het feit dat ze ons niet konden verstaan, google translate toch niet zo goed was als ze dachten, of dat het meisje met die mooie glimlach zo lief naar mij lachte iedere keer als ze mij aankeek weet ik ook nog steeds niet. Al met al hadden we dus een bus kaartje voor de volgende avond, acht uur.

Om zeven uur zouden we ons moeten melden, dus stonden we bepakt en al netjes klaar in het kantoor, te wachten op een bus die niet komen zou. Tijdens het wachten waren we een attractie voor de locale mensen die langsliepen. Witten in Palembang, hoe is het mogelijk! Eerder die dag tijdens onze wandeling door de stad werden we (voornamelijk Ben, met zijn blonde kop en lange gestalte) door meerdere mensen gevraagd of we met ze op de foto wouden, en toen we langs een islamitische meisjes school liepen en naar de zwaaiende meisjes terug zwaaiden, barsste ze in luid gegiechel los. Als rockster door Indonesie, wat wil een mens nog meer? Afijn, rond kwart voor acht werd ons verteld dat we zouden vertrekken. Ik had alleen nog geen bus gezien, maar wat bleek, we zouden met de auto gaan. Nouja, dat is weer eens wat anders. Zo zijn wij vertrokken uit Palembang in een personenauto met vijf inzittenden inclusief bestuurder, die levensgevaarlijk bleek te rijden. Het is meerdere malen voorgekomen dat hij van achter een vrachtwagen, net voor een bocht even in ging halen. Nu had hij vaak geluk dat er niets aankwam op de andere rijstrook, en de keren dat er wel wat aankwam kon hij maar net op tijd wijken door hard aan het stuur te trekken waardoor ik weer bijna bij Ben op schoot zat, van gordels hadden ze klaarblijkelijk ook nog nooit gehoord. Gelukkig hebben we de rit overleefd en waren we goed aangekomen in Jambi rond een uur of twee 's nachts. Hier konden we met veel hand en voet gebaren duidelijk maken aan de man in het kantoor dat we naar het eiland Batam wouden. Hij vertelde ons dat de volgende bus (auto dus) om half zeven zou vertrekken, dus zo begon onze korte nacht in het kantoor op de houten bankjes en zwermen muggen. Het backpacken was weer begonnen. Van slapen is er niet veel gekomen, dus zaten we beide brak in de auto op weg naar de kust. Deze chauffeur had zijn rijbewijs wel gehaald, want het ging er een stuk rustiger aan toe gelukkig. Als we enkele uren laten in een kust plaatsje aankomen wat zelf Google maps niet kent, nemen we direct de boot naar Batam toe. Helaas was onze tijd op Sumatra niet lang of genkenswaardig, dus is dat een goede reden om nog eens terug te gaan! De ferry is voor Indonesische begrippen best modern, en lekker rustig waardoor Ben en ik tussen het lezen door nog wat konden slapen, want om vijf uur zouden we pas aankomen op Batam. Wat er op het kleine eiland te doen is wisten we niet, dus om er maar zeker van te zijn dat we niks zouden missen boekte we een nacht in een hotel en keken wat rond. Helaas, buiten enkele golfbanen was er werkelijk niets bijzonders te doen dus namen we de volgende dag maar de ferry naar Singapore! Het was weer tijd voor een nieuw land(je)!

Door de ferry terminal en de douane heen kwamen we in een westerse oase. Singapore, een van de rijkste en kleinste landen ter wereld (iets groter dan onze noord-oost polder) met een haven, groter dan die van Rotterdam. We namen de metro naar het hostel en besloten de rest van de dag niet veel meer te doen. De afgelopen dagen hebben we Singapore een beetje ontdekt, en ook een paar dagen lekker gerelaxed in ons hostel, gewoon omdat het kan.Omdat Singapore zo westers is, raken we weer snel gewent aan een rustig ritme, waarin we niet veel uitvoeren en toch nog geld uitgeven. Dat is niet erg om even te doen, maar je moet er altijd voor oppassen dat het niet te lang duurt! Daarom nemen Ben en ik morgen ochtend de metro (ja zo klein is het) naar de grensovergang met Maleisie die wij vervolgens te voet over kunnen steken, zo het nabij gelegen maleisische dorp in.

Zoals jullie lezen hebben wij het nog prima naar ons zin, en gaat het samen reizen ons makkelijk af omdat we er nagenoegelijk altijd dezelfde mening op na houden. Morgen gaan wij dus de grens over met Maleisie! Wat we ongeveer willen doen is via de west kust van dat deel van Maleisie omhoog tot aan Thailand, en dan weer diagonaal naar beneden tot we in Kuala Lumpur aankomen. Vanaf daar willen we graag vliegen naar Maleisisch Borneo, dat het eiland deeld met Indonesie en Brunei. Dat is een globale planning die nog iedere dag kan veranderen, dus wat we uiteindelijk zullen zien, lezen jullie in mijn volgende verslag!

PS: Foto's aan de map van Indonesie toegevoegd!!