Na bijna tien maanden is het weer eens tijd om de handen uit de mouwen te gaan steken. Ik ben gisteren aangenomen in een hotel op ongeveer twee uur rijden van Perth, van een minimale tijdsduur van drie maanden. Mijn laatste blog is alweer meer dan een maand geleden, en de volgende zal nog wel wat langer op zich laten wachten, aangezien ikdan nog minder te melden heb. Natuurlijk heb ik een hoop leuke dingen gedaan en heb ik weer een hoop te vertellen!

Nadat mijn tijd in Miami er op zat, was ik verschrikkelijk blij op het vliegveld te staan! Ik wil niet zeggen dat Miami niet leuk was, maar ik vond er kort gezegd gewoon niks aan. Los Angeles kwam ik voor het middag uur binnen vliegen, en ik liet mijn bagage ophalen zodat ik dat niet de komende twaalf uur door de stad hoefde te slepen. Met de bus naar de metro, naar een andere metro en nog een laatste metro verder was ik in Hollywood. Vijf jaar geleden was ik hier voor het laatst, en gek genoeg haalde dat weer een hoop mooie herinneringen op... Na mij kostelijk geamuseerd te hebben en veel koffie te hebben gedronken was het alweer tijd om naar het vliegveld terug te gaan. Ik liet mijn tas afzetten en checkte die gelijk weer in voor mijn vlucht naar Nadi, Fiji. Ik had er ongelofelijk veel zin in, om dit spreekwoordelijke paradijs met eigen ogen te kunnen aanschouwen en rustig de tijd te nemen om er een paar boeken doorheen te jagen! De vlucht van elf uur was lang, maar ik had al 24 uur niet geslapen en het vliegtuig was zo goed als leeg, dus had ik een lekkere ruime plek om een paar uur te slapen. Op het vliegveld van Nadi werden we opgewacht door een drietal mannen die met hun gitaren typisch eiland muziek ten gehoren brachten. Nog half in slaap liep ik ze voorbij en zei ik tegen mezelf dat je niet helemaal goed bij je hoofd moest zijn om die vervelende toeristen om vijf uur \'s morgens met een brede glimlach toe te willen zingen. Ze zullen er wel goed voor betaald krijgen...

Toen ik alle irritante maar vooral welwillende cruise verkopers in de aankomsthal had afgeschud, goot ik mezelf nog even vol met koffie en zocht ik naar een goedkoop hostel op het internet. Gek genoeg zijn de hostels hier helemaal niet zo duur! Voor zes euro per nacht kon ik slapen in een dorm met 12 bedden, en had ik er een normaal ontbijt bij, prima te doen! Nadat ik mijn eerste nacht had betaald en mijn tas naast mijn bed had geplaatst, vroeg ik om wat informatie bij de tour operator van het hostel. Die vertelde mij dat ik voor 140 Fiji dollar (70 euro) 4 dagen lang op een eiland iets noordelijker kan verblijven, alles inbegrepen! Daar had ik wel oren naar, ik zag het al helemaal voor me, vier dagen in de zon, boekjes lezen en wandelen over het strand... En ik zal je vertellen, dat is preciés wat ik gedaan heb! Diezelfde dag ben ik vertrokken en heb mijn nacht in het hostel verplaatst naar de dag dat ik weer terug zou komen. De tocht naar het eiland duurde maar 45 minuten. Eenmaal daar werd er weer voor ons gezongen (moet het die mensen nageven, ze zijn áltijd vrolijk!) en begon de lunch. Die dag liep ik een rondje om het eiland in een paar uur tijd (zo klein was het) en was ik op tijd weer terug voor het diner. Het eten was erg goed, niet speciaal, maar wat verwacht je nu voor dat geld! In de resterende drie dagen bezocht ik nog het eiland waar de film \"Cast Away\" met Tom Hanks opgenomen is. Erg leuk om te zien, zeker na de herkenning van sommige locaties. Wat wél weer jammer was is dat er om het eiland heen gewoon een handjevol andere eilanden was. Uurtje zwemmen en je bent op een ander strand met palmbomen!! Het heeft ook nog een dag goed geregend, maar erg was dat niet. Met een uitzicht als ik die had, daar kan een beetje regen mijn dag niet verpesten! Natuurlijk heb ik drie boeken uit kunnen lezen. Heerlijk om even helemaal nergens naartoe te hoeven! Gewoon even relaxen, en waar kan je dat nu beter doen dan op een klein eiland!

Vier dagen was precies genoeg. Het boot ritje terug naar Nadi ging wat moeilijker. De motor van de boot had kuren onderweg, dus werden we weer opgehaald door een andere. Ik nam afscheid van de twee Duitsers die ik had leren kennen en breng de rest van de dag door met lekker eten, bier drinken en kaartjes schrijven. Het is tenslotte vakantie, écht vakantie. De dag daarna was het plan om af te reizen naar Suva, in het zuiden gelegen. Vanuit Suva zou ik met een nachtboot naar een eiland in het oosten van de eilanden groep gaan en daar mijn overige dagen slijten voordat ik naar Australië zou gaan. Helaas had de boot motor problemen en werd de reis een dag uitgesteld. Erg was dat niet, want daardoor brachten ze ons wel naar een hostel halverwege Suva, waar we een nachtje verbleven zodat we niet zover hoefde te reizen de volgende dag. Het was een prachtig hostel, gelijk aan de zee gelegen. Zwembad, hangmatten, restaurant en heerlijke bedden. Zelden kom je zo zó goedgelegen tegen en ook nog van goede kwaliteit! Gelukkig waren de motoren van de boot gemaakt waardoor we die dinsdag naar de haven van Suva gebracht werden. De boot (een oude ferry) had een first class dek en een economy dek. Het verschil in prijs was niet groot maar de backpacker in mij kocht een economy plek. Economy vatten de mensen hier op als een ligplek in de gangen van de ferry. Het leek net een ziekenhuis waarvan alle kamers vol zitten en de mensen noodgdwongen met hun hebben en houwen in de gangen liggen.. Het was zó druk dat er nergens meer een plek om te liggen was, dus liep ik naar de informatie balie en betaalde het extra bedrag om mijzelf naar hetfirst classdek te mogen verplaatsen. Dit was een grote kamer met enkele rijen ruime stoelen, deze ruimte was eigenlijk de enige normale ruimte om passagiers te vervoeren in het schip, maar daar trekken ze zich er hier niks van aan. Ik settel mij in een rijtje stoelen en lees nog wat voordat ik moeilijk in slaapval. \"De reis duurt maar acht uur\" hadden ze mij in het hostel verteld. Ook ik wist dat dit onmogelijk was, maar dat het 18 uur zou duren, had ik niet durven dromen. Nog nooit is een reis mij zó zwaar gevallen! Gelukkig had ik al een vliegticket terug naar Nadi gekocht, dus hoefde ik dit tripje geen twee keer te maken. Rond twaalf uur \'s middags kwamen we aan op het eiland. Er stond al een busje klaar om ons naar het hostel te vervoeren. Het hostel was bij lange na niet zo mooi en luxe als de laatste waar ik in verbleef, maar het was er rustig en er was de hele dag koffie. Ik installeerde mij in een hangmat met een kop koffie en las in volledige kalmte de hele dag door. Omdat ik geen combo pakket had gekocht bij het reisbureau, werd er voor mij geen eten gemaakt. Dat was niet erg, voor die honderd euro die mij dat scheelden kon ik mijn eigen eten wel koken. Door het vele regenen heb ik niet veel uitgevoerd buiten een bezoekje aan de datumsgrens die dwars door dit eiland ging, en een pret uurtje door een natuurlijke water glijbaan. Ook als je weinig doet kunnen twee weken snel gaan, en voordat ik het wist stond ik te wachten tot het kleine 14-passagiers vliegtuigje aankwam om mij terug naar Nadi te vliegen. Na al die grote vliegtuigen is zo\'n klein twee-motortje een hele nieuwe ervaring! Doordat je veel lager vliegt, zie je ook een stuk meer van de mooie omgeving. Helaas is de herrie oorverdovend en doordat de cabine druk niet gelijk werd gehouden irriteerden mijn oren mij mateloos. Maar je moet wat over hebben voor een nieuwe ervaring! In Nadi ging ik mijn spullen nog een keer na en ging ik lekker vroeg naar bed. Zondag 8 September ben ik naar Australië gevlogen. Na ruim negen maanden was het weer tijd om een baantje te zoeken! En ik moet zeggen, dat viel een beetje tegen...

Met een trein reisde ik van het vliegveld naar de wijk King\'s Cross. Dat ligt een beetje buiten het centrum dus hoopte ik dat de hostels er ook wat goedkoper waren. Niks was minder waar, in het eerste hostel waar ik in liep kon ik voor maar $20 per nacht verblijven inclusief ontbijt, dat waren even andere prijzen dan de $30 of zelfs $40 die ik op internet voorbij zag komen. Ik nam later die dag contact op met wat vrienden die ik in Afika had ontmoet, en in Sydney wonen. Samen zijn we wat gaan eten, en ben ik met een van hun het weekend erna zelf wat noordelijker van Sydney geweest waar we op het strand kampeerden en sterke verhalen vertelden terwijl de whiskey rijkelijk vloeiden. De afgelopen twee weken ben ik druk bezig geweest met baantjes zoeken. Ik wou veel uren voor een normaal bedrag, het omgekeerde vindt je gek genoeg nergens... Ik wou niet in de stad blijven omdat ik dan mijn geld veel te gemakkelijk uitgeef, en voor een échte Australië ervaringzit je dan al snel in de zogehete \"Outback\". Zoeken geblazen dus naar baantjes in een outback hotel, motel of roadhouse. In mijn jaren in Nederland heb ik al een aardige CV opgebouwd en heb ik mijn praatje altijd klaar. Helaas werkt het in de praktijk anders en nemen ze voor deze posities toch al gauw een vrouw aan, die zien er wat appetijtelijker uit voor de mannen die hun geld uit komen geven. In Perth werden de meeste baantjes in de outback aangeboden, dus na twee geldvretende envruchtelozeweken in Sydney, nam ik het vliegtuig maar naar Perth, hopend op meer geluk. Ik werd hierin niet teleurgesteld! Na twee dagen had ik al een baantje te pakken.Voor \"maar\"40 uur per week helaas, maar het wordt echt tijd dat ik wat ga doen. Ze betalen me goed en het is voor zeker drie maanden. Morgen vertek ik en zal ik eind deze week mijn baan beginnen als bartender in het New Norcia Hotel. Ook zal ik moeten helpen bij het schoonmaken van de kamers en het bedienen van de tafels. Ik heb geen idee wat me precies te wachten staat, maar zo houden we het spannend.

Aangezien ik nu voor een tijdje ga werken, zal mijn volgende blog wat langer duren. Maar zoals ze hier in Australië zeggen; \"No worries\"!
Ik dank iedereen die mij de afgelopen 10 maanden gelezen en geschreven hebben. Ik heb jullie reacties altijd met veel plezier gelezen. Ik wil jullie al het goeds wensen, en ik beloof dat ik zal blijven schrijven. Mijn plan is om een jaar lang in Australië te blijven werken, en met dat geld nog zes maanden door Azië te toeren voordat ik naar huis kom. Jullie zullen mij dan ook sowieso niet vóór maart 2015 terug zien (Ik zie mijn vader al een gat in de lucht springen). Het gaat jullie goed, en tot over onbepaalde tijd.

Cheers mates!

Mike.