Na een uurtje wachten op het vliegveld van San Jose, land dan eindelijk het vliegtuig waar mijn neef in zit. Na nog een half uurtje zie ik een bekende kop tevoorschijn komen die de mensenmassa met zijn ogen afgaat opzoek naar mij. Het was goed weer eens iemand te zien die ik al zo lang ken, iemand die ook mij goed kent, iemand vertrouwd. Samen hebben we twee mooie weken gehad in het tropische Costa Rica, op jacht naar avontuur en gezelligheid.

De busrit van het vliegveld naar de stad duurde niet lang, en nadat Tom zijn spullen in het hostel had afgegooid liepen we eerst eens de stad in terwijl we weer lekker bijpraatte over van alles en nog wat. Na een uurtje was ook Tom het met mij eens dat San Jose een lelijke stad was, en gaan we weer terug naar ons hostel waar we wat eten, relaxen, en dan gaan slapen. De dag erna zijn we globale plannen gaan maken voor de tijd dat hij hier zou zijn, en kochten we een bus ticket naar Puerto Jimenez toe wat vlakbij het befaamde \"Corcovado\" park ligt. Ook die dag deden we verder vrij weinig, zoveel is er niet te doen in de stad, dus dan maar boekjes lezen, stroopwafels eten en koffie drinken!!
De volgende morgen vroeg opgestaan, spulletjes gepakt en naar één van de vele kleine busstations gelopen vanwaar onze bus naar Puerto Jimenez zou vertrekken! We hadden er helemaal zin in, en een busritje van acht uur is ook niet heel overdreven lang. De rit was dan ook voorbij voordat we het wisten, en kwamen we rond vier uur op onze bestemming aan. Na kort overleg en een vol hostel verder, vonden we er eentje waarbij ze nog wel een twee persoonskamer overhadden voor tien dollar p.p. per nacht. Na onze tassen in de kamer te hebben gestald, zijn we op zoek gegaan naar een tour bureau om te kijken of we een meerdaagse tour in het Corcovado park konden boeken. Helaas kwamen we er al snel achter dat er geen slaapplekken meer waren tot en met maandag, en aangezien we zolang niet wouden wachten boekte we uiteindelijk een dagtour. Nu we dat hadden gehad kochten we wat bier en besloten op het strand te gaan zitten waar we mooi uitzicht hadden over \"Golf Dulce\", het meer waar Puerto Jimenez aan ligt. Wanneer het bier op is lopen we nog een stukje door het kleine maar daarom niet minder indrukwekkende mangrovebos waar Tom wat mooie foto\'s weet te maken, nét voordat zijn camera er mee ophield!
Na ons (fantastisch) pizza-dinner gaan we terug naar het hostel waar Tom zijn camera onder stroom zet, even wacht, en hij later gewoon weer aangaat, gelukkig..! We moesten ons de volgende dag om half zes bij de bakker melden waar onze gids ons zou opwachten, dus duiken we lekker ons bed in!
Een korte nacht later, half zes \'s ochtends melden we ons bij gids \"Roger\", die we de avond ervoor al kort hadden ontmoet in het tourbureau. We kochten wat te eten en sloegen proviand in voor de lunch waarna we een ticket naar het park kochten en we per truck (auto met een grote laadbak) naar het park werden vervoerd. Anderhalf uur later stopte de auto, en moesten we nog een kleine drie kilometer over het strand lopen, voordat we bij de daadwerkelijke ingang waren, een mooie wandeling met links de grote oceaan, en twintig meter rechts een gigantisch regenwoud... Paradijs!
Bij de ingang konden we nog even naar het toilet en moesten we p.p. vijftien dollar entree betalen. Dat eenmaal achter de rug begon onze \"walk trough nature\"! Het werd een fantastisch mooie wandeling waarin we veel zagen, mede omdat Roger een verschrikkelijk goede telescoop bij zich had (net zoals Tom een grote vogel liefhebber) en we daardoor alles goed van dichtbij konden bekijken. Van vogels tot aapjes en zelfs een fel gekleurd kikkertje op het eind ontbrak er niet aan! Het is een van de mooiste herinneringen van onze reis samen geworden, ook al was het maar voor een dag. Terug in Puerto Jimenez namen we met dank afscheid van Roger en dronken we wat biertjes (alcoholisten die we waren) in een van de restaurantjes.

\'S ochtends konden we rustig aan doen, want de boot die we naar Golfito wouden nemen ging om de twee uur ongeveer, dus zorgden we dat we op tijd waren voor de boot van elf uur. Het was een kort ritje van maar een half uur waarna we gelijk het toeristenbureau inliepen en aan de vrouw achter de balie vroegen wat we hier allemaal konden doen. Naast het gebruikelijke paardrijden en dergelijken, boden ze ook een dolfijntour aan! Dat vonden wij beide wel interessant dus reserveerden we twee plekken voor de volgende ochtend. Er waren veel goedkope hostels, maar ook een wat duurdere met zwembad en ruime kamer waar Tom (en ik eigenlijk ook wel) best wel een nachtje in wouden spenderen. Tom trakteerde en betaalde ook mijn deel (super fijn!) waarna we besloten zelf de berg te beklimmen waar het dorp tegenaan lag. Onderweg, trachtend om de ingang te vinden vroegen we de weg aan een voorbijganger die zijn hond uitliet. Hij bleek iedere zaterdag met zijn hond de berg op te gaan en wou wel met ons meelopen! Het was een flinke klim naar boven, maar eenmaal daar werden we beloond met een adembenemend uitzicht... Met mijn gebrekkige Spaans, en Alfred\'s (zo heette hij) gebrekkige Engels kwamen we er nog goed uit, en ook Tom pikte de Spaanse woorden erg snel op! Terug beneden trakteerden we Alfred op wat te drinken en namen dan afscheid. In het hotel doken we eens lekker in het zwembad, waar de enige andere mensen, hoe kan het ook anders, ook uit Nederland kwamen! In de kamer keken we met wat bier, chips en olijven een film, en deelde daarna nog een pizza (met de heetste saus die ik ooit heb gegeten) in het restaurant van het hotel.

Acht uur in de ochtend werden we op die pier van het hotel opgewacht door een klein bootje waarvan de bestuurder ook gelijk onze gids was. De aardige man stuurde de boot door de kanalen tussen de mangrove bossen door, en waarschuwde ons steeds al hij een vogel of kaaiman zag. Het was tegen het eind voordat we dan daadwerkelijk ook nog enkele dolfijnen zagen zwemmen! Altijd mooi om die dieren zo te zien... Omdat we daarvoor een beetje vastzaten in een minder diep gedeelte duurde het allemaal wat langer voordat we eindelijk weer terug waren bij het hotel, niet heel erg, we zaten wel lekker daar in dat bootje! Nadat ze klaar waren met onze was, pakten we de tassen en liepen naar de bushalte toe. Eerst zouden we de bus naar Rio Claro moeten hebben, om vanuit daar een andere bus naar Cortez te nemen. De reis naar Rio Claro duurde niet te lang, en toen we aan het wachten waren op de bus naar Cortez kwamen we opnieuw weer een Nederland koppen tegen, altijd gezellig! Als de bus naar Cortez eindelijk aan komt zetten duurde het nog eens twee uur eer we er ook daadwerkelijk waren. Eenmaal daar was het dan ook alweer donker en vonden we gelukkig vrij snel een hostel. Nouja, hostel, zeg maar grote garage met kamers! Gelukkig is niet alles zoals het lijkt, dus als daar dan eindelijk de man komt en onze kamer openmaakt zijn we blij verrast als alles er fris uitziet, en hij zelfs nog even schoonmaakt voordat we erin kunnen! Als avondeten houden we het bij ingeblikte groente, stokbrood en (natuurlijk) een paar biertjes! Sinds die avond heb ik het woord \"gepaprikaseerde\" nootjes aan mijn interne woordenboek toegevoegd aangezien er paprikapoeder op de nootjes zat die Tom had gekocht, en we geen idee hadden of dat een naam had. Nu dus wel.

Vanuit Cortez namen we al vroeg de volgende morgen de bus naar Uvita toe, waar we over moesten stappen op wéér een andere bus die ons dan naar Quepos zou brengen. Nu is het heel fijn dat iedereen ons wel wou helpen wanneer we vragen hoe laat de bus gaat naar Uvita, maar ze zeggen verdorie allemaal wat anders! Uiteindelijk kwam de bus rond half acht aan, en waren we een uurtje later in Uvita. Ook hier vroegen we aan diverse mensen hoe laat de bus naar Quepos zou gaan, en weer kregen we verschillende antwoorden! 09:00, 09:30, 11:00, 11:30! Nadat we om half tien nóg stonden te wachten op een bus die niet scheen te komen zijn we maar wat gaan brunchen in een restaurant aan de overkant, waar ze gelukkig ook wifi hadden dus we ons niet hoefden te vervelen! Om elf uur stonden we weer te wachten op het busstation en kwam de bus uiteindelijk om kwart voor twaalf. Maakt niet uit, hij was er tenminste. Een reis van twee uur verder kwamen we dan eindelijk na lang wachten in Quepos aan en na enig zoeken vonden we ook een gezellig en groot hostel. We liepen wat rond in de stad, en boekten in het hostel uiteindelijk een canopy tour (zip-linen) voor de volgende morgen. Die avond kookte ik eens voor mijn neef met deze keer een fles rode wijn in plaats van bier. Moet wel wat afwisseling zijn af en toe natuurlijk! De rest van de avond speelden we UNO met een Australiër die in Amerika woonde en een Canadees van onze leeftijd. Na een hoop gelachen te hebben was het tijd om te gaan slapen, \'s morgens moesten we vroeg op!

Met een busje werden we opgehaald in ons hostel en gingen we na een verklaring te hebben ondertekend (als-ik-dood-ga-is-het-jullie-schuld-niet soort verklaring) op weg, even buiten de stad naar het bos waar we dan in een grote overland truck moesten stappen. Met een luide WHROAR starten de motor van het monster en reden we door riviertjes heen richting canopy centre. Daar werd na ons ontbijt het een en ander uitgelegd over wat we zouden gaan doen en vooral HOE we het moeten doen, waarna Tom en ik als eerste van start gingen. Het was leuk om eens te doen! We zweefden als een soort Tarzan door het regenwoud heen wat een mooie ervaring was. We hadden gelukkig een goede begeleiding van de crew die zich erg professioneel bezighield met iedere stap die we zette, niet geheel onbelangrijk! Na de canopy werden we afgezet bij de ingang van het Manuel Antonio park, wat meer op een dierentuin leek dan een national park, zeker met de drukbezochte badplaats die eraan vast zit, maar daarom niet minder leuk. We zagen tijdens de wandeling zelfs een luiaard die op zijn eigen slome wijze zijn (of haar) weg zocht omhoog in een boom! Ook de wasbeertjes en aapjes op het strand die zich op het voedsel van de toeristen hadden voorzien waren grappig om te bekijken. Terug in het hostel liepen we met tas en al naar het busstation waar we twee bustickets kochten naar San Jose toe. We wouden niet teveel tijd verliezen door hier nog een nacht te moeten slapen. Die avond zaten we dus in de bus, terug naar San Jose om daar de nacht te spenderen in het Aldea hostel waar we al eerder waren verbleven. Laat in de avond kwamen we aan, en was het erg fijn dat het in deze lelijke stad, toch wat aangenamer is qua temperatuur, dan aan de kust waar het al gauw dertig graden is en flink benauwd.

De volgende dag de bus genomen naar Puerto Viejo, een klein dorp aan de caribische kust. Onderweg was weer goed te merken dat we van het koele San Jose weer richting de kust gingen, niet heel erg maar prettig is anders. Dat Puerto Viejo klein is, wil niet zeggen dat er geen toeristen zijn. In tegendeel, het voelde of er meer toeristen dan inwoners waren! Niet heel gek als je nagaat dat het een bijzonder mooie plek is en een paradijs voor surfers die we dan ook regelmatig tegenkomen. Via via vinden we een erg klein maar lekker rustig hostel voor tien dollar per nacht, gerund door een Duitser samen met zijn ex-vrouw. Door de hitte slapen we niet heel goed maar vinden overdag genoeg activiteiten! Zo zijn we een dagje naar het Manzanillo park geweest (niet heel lang want Tom was op zijn teenslippers :p) en de dag erna brachten we een bezoek aan het bijzondere wildlife sanctuary, waar ze gewonde en verdwaalde dieren in huis nemen zodat ze later weer terug in het wild kunnen worden gezet. We hebben er gespeeld met aapjes en enkele bijzondere reptielen en vogels mogen zien. In de avonden vonden we wel ergens een gezellig restaurantje om wat te eten, met een biertje erbij, en hadden we weer genoeg gespreks onderwerpen.

Zaterdag namen we de bus weer terug naar San Jose. Liever te vroeg dan te laat voor een vlucht heb ik inmiddels geleerd! In San Jose relaxen we nog even anderhalve dag waarin Tom zijn boek uitleest en ik tot aan Australië al mijn tickets boek. Op zondag lopen we nog even samen een stukje door de stad heen, verder hadden we niet veel meer te doen, en koken we de laatste avond samen nog lekker wat we wegspoelen met... nouja. Maandag was het tijd om naar het vliegveld te gaan, dus na alle spullen gepakt te hebben (ik kon mooi weer wat kwijtraken aan Tom) hebben we de bus naar het vliegveld genomen. Op het vliegveld moest ik mijn ticket nog betalen bij de counter, en komen we erachter dat het verplicht is een $29 p.p. \"departure tax\" te betalen voordat we verder mogen! Ze proberen je ook van alle kanten leeg te trekken hier... Eenmaal beide door de douane heen nemen we afscheid van elkaar. Mijn vlucht naar Miami zou een kwartier eerder gaan, maar gelukkig hoef ik niet zo lang te vliegen als Tom die weer terug naar Nederland ging.

\"Tom, het was leuk dat je er was! Ik heb genoten van onze tijd samen, het was weer een tijd geleden... Het is wel opeens stil zonder iemand om me heen om af en toe slap tegenaan te ouwehoeren! Je bent altijd welkom om langs te komen, waar ik ook ben. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan denk ik :p\".

De vlucht naar Miami duurde niet zo lang, en als ik met volle bepakking naar buiten loop wordt ik opnieuw met een benauwde en warme lucht in mijn gezicht gemept. Ik had het toch iets frisser verwacht! Met de \"airport shuttle\" die mij naar Miami South Beach brengt vindt ik na lang zoeken (het is hier héél druk op het moment) een slaapplek voor twee nachten, en boek ik voor de drie nachten daarna bij een goedkoper hostel. In de afgelopen week ben ik op jacht geweest naar een nieuwe camera, en heb die gevonden! Ik ben nu de trotse bezitter van een Nikon D7000 met 18-200mm VR lens. De twee weken die ik in Miami heb waren achteraf veel te veel, als je niet iedere avond gaat feesten is er eigenlijk verder weinig te doen. De hele dag op het strand liggen zie ik mijzelf ook nog niet doen, dus ben ik maar langzamerhand weer begonnen met hardlopen. Die conditie moet toch ooit eens terugkomen! (en JA die heb ik ooit gehad, ik hoor jullie denken...)
Gelukkig heb ik genoeg te ontdekken met mijn nieuwe \"mattie\" (lees; camera) dus hoef ik mij zeker niet te vervelen.

Maandag vlieg ik in de ochtend naar Los Angeles, waar ik dan even Hollywood in duik, om in de avond het vliegtuig naar de Fiji-eilanden te nemen! Acht september staat de reis van Fiji naar Sydney gepland waar ik hopelijk niet te lang hoef te zoeken naar een leuke baan. Dan gaat het werken weer beginnen! Ik ben benieuwd of ik er goed aan kan wennen... En misschien ben ik het ook wel heel snel zat. Wie weet!

Groetjes allemaal uit een broeiend Miami Beach!

Mike.