Vanaf kinds af aan droom ik al over verre bestemmingen en mysterieuze plekken. Nu ik deze dingen ook eindelijk met eigen ogen zie is een droom die uitkomt waar ik al zo lang op heb gewacht. Gisteren heb ik mijn ultieme droom bezocht: Machu Picchu, de oude Inca stad.

Van Paaseiland had ik een vlucht naar Santiago, waar ik weer de nacht heb gespendeerd om mijn \"aaneensluitende\" vlucht zestien uur later naar La Paz, Bolivia te halen. La Paz is een gigantische stad gelegen in een enorm gebergte, waardoor de straten constant omhoog en omlaag gaan, lekker vermoeiend dus! Ik vind al snel een goedkoop hostel waar ik een éénpersoonskamer huur voor een paar dagen en eerst eens even lekker mijn bed induik. Als ik de volgende dag weer wakker wordt, ga ik eerst eens even langs de Nederlandse ambassade om te vragen hoe dat nu zit met dat internationale rijbewijs. Het kwam er op neer dat ik die dus alleen in Nederland voor een vijftien euro bij de ANWB aan kan vragen, dus als ik naar Australië ga is een auto kopen dus al geen optie meer. Teleurgeseld bezoek ik de kleurrijke souvenirsmarkt die zich uitstrekt over enkele straten waar ik mij de rest van de dag zoet mee hou en wat leuke dingen aanschaf! De dag erna heb ik alles naar huis gestuurd en een busticket naar Copacabana gekocht dat aan het Titicaca meer ligt, want morgen wou ik \"Isla del Sol\" gaan bezoeken, waar de Inca\'s dachten dat de zon geboren was. De volgende ochtend vroeg ben ik opgehaald met de bus bij mijn hostel, en na nog wat andere stops om mensen in te laden zijn we vertrokken met een bijna lege bus naar Copacabana toe. Halverwege moesten we een rivier oversteken en gaat ook de bus op een kleine pont naar de overkant. Rond het middaguur komen we aan in Copacabana waar ik direct een overtocht koop naar het eiland toe, en voor vertrek nog even een koffie drink in een restaurant. Isla del Sol is maar een klein eiland waar je met een paar uur van noord naar zuid kan lopen. Mijn ticket bracht mij naar het noorden waar ik die dag nog even uitrust en rondloop, verbaasd van de kleinschaligheid daar!

De volgende dag heeft het de hele ochtend geregend en had ik niet veel zin om het hele stuk naar het zuiden te lopen... Gelukkig topte de regen om twaalf uur, hees ik mijn rugzak op mijn rug en begon de lange wandeling, hopend dat ik nog voor het donker aan zou komen in Yumani, het zuidelijkste dorp. Mijn tocht bracht mij eerst naar het uiterlijkste noorden toe waar wat oude Inca ruïnes staan en je een berg kan beklimmen. Nu is dat normaal geen probleem, maar met twaalf kilo bagage op je rug is dat toch een ander verhaal... Hijgend maar voldaan kom ik op de top aan en geniet even van het mooie uitzicht over het eiland, en het Titicaca meer. Dan begint mijn reis naar het zuiden wat berg op en af gaat, en ik af en toe de tijd neem om die alsmaar zwaarder wordende rugzak af te doen en wat te drinken. Als ik halverwege even uitrust en ga zitten, valt het me op dat ik helemaal niks hoor. Geen water kabbelend tegen de kant, geen fluitende vogels, en zeker geen mensen. Totale stilte. Dat is lang geleden. Ik denk even na over alles wat ik al heb meegemaakt als ik merk dat die irritante pieptoon in mijn oren weer terug komt. Had ik maar geluisterd naar moeders ieder keer als ze zei dat ik die MP3-speler zachter moest zetten \"Dat is zo slecht voor je oren Mike\" , \"jaja\" was altijd mijn antwoord, maar luisteren deed ik niet.Ik neem mijn backpack weer op mijn rug en loop weer verder, berg op berg af totdat eindelijk het einde in zicht is. Maar goed ook, want verderop het meer is de regen alweer te zien. De totale tocht heeft mij maar vier uur geduurd, wat de normale tijd is voor het hele stuk, maar met backpack had het wat langer moeten duren. Die mensen hebben blijkbaar de Kilimanjiaro nooit beklommen. Ik heb altijd al \"haantje de voorste\" willen zijn, wat geen goede eigenschap is, maar als je een berg beklimt toch wel verdomd handig! Ik trakteer mijzelf op een mooi hostel met uitzicht over het meer, en eet wat in een restaurant met een goed boek erbij voordat ik terug ga naar mijn hostel en moe weer in slaap val.

De volgende ochtend na het ontbijt koop ik een boot ticket terug naar Copacabana. De reis terug vanaf het zuiden is dan opeens een stuk korter! In Copacabana schaf ik een ticket aan naar Cusco toe, het is tijd om weer een nieuw land te gaan ontdekken; Peru! De bus gaat pas \'s avonds, dus vul ik mijn tijd met foto\'s uploaden en internetten. Voordat ik het weet is het tijd om te gaan en laden we de bus vol, en begint de elf uur duurdende reis naar Cusco toe.
Rond een uur of vijf in de morgen kom ik aan in de bus-terminal van Cusco en neem een taxi naar een goedkoop hostel toe. Als ik de man betaal geeft hij me in plaats van 40, 30 Sol terug (Sol is het geld van Peru) en voordat ik het doorheb is hij allang vertrokken. De twee en vijf munten lijken ook wel heel erg op elkaar, maar voor die drie euro meer kan ik niet boos worden, hij zal er meer aan hebben dan ik. Voordat ik ga slapen zoek ik nog even een wat goedkoper hostel uit om morgen naartoe te gaan, het is een leuke plek, maar iets boven mijn budget.

Na een paar uur slaap en een stevig ontbijt verlaat ik het hostel om naar Apu Wasi te gaan. Een hostel wat noordelijker van de stad en een flink stuk hoger ook. Uitgeput kom ik bepakt en al boven aan en blijkt het erg rustig te zijn, een kamer met drie stapelbedden voor mij alleen! De dagen die volgen loop ik rond in de stad waar een festival aan de gang is, compleet met gekleurde outfits, muziek en dans, genoeg reden om een hoop mooie foto\'s te maken!
Dan is het tijd om iets te gaan zien waar ik al zolang over heb gedroomd; Machu Picchu. Maandag heb ik mijn ticket gekocht en zou dinsdag ochtend vroeg in de morgen vertrekken.
Om twee uur \'s ochtends wordt ik wakker gemaakt door de receptionist van het hostel. Ik kleed mij snel aan en drink nog wat koffie. Een vrouw kwam mij om kwart over

twee ophalen en bracht mij naar het hoofdplein van Cusco; Plaza de Armas. Ik hoefde niet lang te wachten, een minibusje met nog maar één plek kwam mij ophalen om mij naar een dorp op anderhalf uur rijden te brengen. Daar aangekomen moesten we wachten tot de trein zou vertrekken naar een ander dorp aan de voet van Machu Picchu. De treinreis was dan wel het duurste van die dag, maar ik kreeg koffie en snacks, en de stoelen zaten als eersteklas! Rond een uur of zes komt de trein aan en ga ik op zoek naar mijn gids; Olger. Ik zoeken en zoeken, maar nergens een Olger te bekennen, ik vraag één van de andere gidsen om hem even te bellen; \"Hij komt er over een kwartiertje aan, je moet wachten bij dat restaurant daar\". Ik naar dat restaurant en wachten op Olger. Na een half uur; géén Olger! Ik vraag iemand anders om hem te bellen, maar die kreeg hem niet te pakken. Dan wéér een half uur later komt er een gids naar me toe en vraagt of ik Mike ben. \"Ja dat klopt! Ben jij Olger?\" De man kijkt me stom verbaasd aan en schud zijn hoofd, \"kan je geen spaans praten\"? Vraagt hij aan mij in het spaans, \"Een klein beetje maar, kan jij geen engels dan? Ik had om een engelstalige gids gevraagd..\" De man gebaard dat hij er niks van begrijpt en maakt me duidelijk mee te lopen. Ik moest de bus naar boven pakken en daar wachten op hem. \"Prima\" dacht ik, zolang ik maar een engelstalige rondleiding krijg! Na een busrit van een half uur naar boven was ik voor de ingangspoort van Machu Picchu, eindelijk! De man die mij aansprak ziet mij staan en gebaart me naar hem toe te komen. \"Ik moet nog even naar het toilet\" laat ik hem weten, dat is goed, hij zou hier op mij wachten. Een paar minuten later kom ik terug, is die vent weg! Ik begin alweer lichtelijke irritaties te ontwikkelen als er een andere man mij aanspreekt; \"Your Mike, right?\" De man die op mij zou wachten was al naar binnen gegaan, maar deze aardige meneer zou mij wel naar hem toe brengen. Vijf minuten later zie ik inderdaad de man weer die mij maar niet begrijpt. \"You have to be with that group\" zegt hij tegen me, voor zover geen engels kunnen spreken... grrrrrr! Dan eindelijk wordt ik ingedeeld bij een engelstalige groep, welliswaar niet de Olger die mij belooft was, maar dat maakt me niks uit, zolang ik maar een tour in het engels krijg!

De gids scheen er niet hel veel zin in te hebben. Hij sprak erg snel en monotoon, en de enkele keer dat hij moest lachen, was als hij zelf een grap maakte... Ik ergerde me er niet heel erg aan, hij gaaf een hoop informatie, en dat is waar het mij om ging. Na een uurtje was de tour klaar en hadden we tot vijf uur om vrij rond te lopen. Ik maakte een hele hoop foto\'s en liep nog een stuk omhoog naar de Zonnenpoort. \"Machu Picchu\" is de naam van de berg waarop het dorp is gebouwd en betekent; \"Oude berg\" Op de foto\'s kan je een andere berg zien die \"Jonge berg\" heet. Machu Picchu is een verschrikkelijk interessante plek om te bezoeken met een fantastische omgeving. Ik was ademloos toen ik naar beneden keek, het dal in, en omhoog, waar de bergen een enorme muur vormen. Eindelijk is mijn grootste droom in vervulling gegaan! Als het rond drie uur begint te regenen loopt het langzaam leeg en blijf ik nog maar met een handjevol mensen over. Heerlijk om bijna alleen door die geschiedenis te lopen en te bedenken wat de Inca\'s hier allemaal deden honderden jaren geleden.

Om vijf uur neem ik een van de laatste bussen terug naar het dorp beneden. Mijn trein terug gaat pas op half tien, dus dat gaf me genoeg tijd om nog even lekker rond te snuffelen op de souvenirsmarkt en in het dorp zelf. De hele avond voelde ik mij verschrikkelijk gelukkig, nog nagenietend van alles wat ik die dag gezien had. Ik de trein en het minibusje weer terug naar Cusco heb ik voornamelijk geslapen. Als ik aankom rond half één \'s nachts is het flink fris, maar mijn nieuwe trui gaf genoeg warmte af. Langzaam loop ik door de stille straten van Cusco naar mijn hostel toe, denkend aan de oude Inca stad, met een glimlach van oor tot oor.

Mike.
P.s. De foto\'s van Isla del Sol kan je in de map van bolivia vinden.