Op het moment zit ik in Mendoza. Vanochtend is er een vliegtuig naar paaseiland vertrokken waar ik op had moeten zitten, maar helaas is het me niet gelukt op tijd in Santiago te komen... Soms zijn er momenten, dat... je wenst dat je jezelf zou kunnen teleporteren naar een andere plek in de wereld. Je ogen dicht doen, en eenmaal weer open dat je op de gewenste bestemming bent. Helaas is de werkelijkheid anders en bestaan dat soort dingen enkel maar in boeken en films. Vandaag dus maar een nieuwe vlucht naar paaseiland geboekt die vanaf Mendoza vertrekt. Met nog maar vijftien uur te gaan en het vliegveld op steenworp afstand, zal ik dat wel moeten halen toch?

Nadat ik uit Sucre vertrokken was en kort daarna alweer in Santa Cruz (Bolivia) aan was gekomen, kocht ik direct een bus ticket naar Sao Paulo, Brazilië toe. Ik had geen zin om drie weken te moeten slijten in Bolivia, en had het verlangen om weer een ander land in te duiken. De busrit naar Sao Paulo toe duurde maar liefst 36 uur! Maar eenmaal aangekomen voelde ik me nog prima en zocht een leuk hostel op. Sinds mijn laatste bezoek in deze monsterstad heb ik iemand leren kennen waar ik wel graag voor wou terug komen, en zo gezegd zo gedaan! Samen spenderen we ruim twee weken waarin ik weinig doe en niets nieuws zie... Ik besteed de tijd om weer eens even rustig door mijn bagage heen te lopen, wat nieuwe kleren te kopen en een hoop boeken te lezen. Afgelopen maandag moest ik op de bus naar Santiago toe, vanwege het vliegtuig dat ik moest halen (en dus niet gehaald heb) naar Paaseiland toe. De bus vertrok in Sao Paulo om half twee \'s middags, en de gehele rit naar Santiago zou ruim 54 uur (!) gaan duren. Gewapend met een boek, sudoku en wat snacks begon de reis naar de grens met Argentinië waar we dinsdag avond laat pas aankwamen. Wanneer iedereen een stempeltje had gekregen, deed de douane nog een bagage-check, waarbij ze twee mensen in de bus uitkozen om hun tassen te doorzoeken. Uiteraard werd de 'gringo' er als eerste uitgehaald, en als tweede een andere man. Met mij ware ze al snel klaar, nadat ze hadden gevraagd waar ik vandaan kwam en de nodige wiet-grappen hadden gemaakt. Als de andere man aan de beurt is begint hij een heel verhaal uit te kramen in het Portugees waar ik weinig van uit opmaak, uiteindelijk wordt het plastic slot van zijn koffer opengeknipt en de inhoud op een tafel verspreid. Ik kon mijn ogen niet geloven hoeveel schaartjes en tangetjes deze man bij zich had! Ook de douane vindt het erg verdacht en vraagt waar de man van origine vandaan komt. Als het blijkt dat hij uit Iran komt wordt het me al snel duidelijk dat Argentijnen en Iranezen elkaar niet liggen. De man mag de grens niet over, en het busbedrijf belt voor een auto die de man bij de grens komt ophalen. Als de auto er eindelijk is zijn er alweer vier uur voorbijgegaan, en wordt ons verteld dat we de grens die woensdag niet zullen redden... Voordat we mogen vertrekken wordt de bagageruimte van de bus nog even verzegeld met ijzertjes, die er bij de grens met Chili pas weer afgaan zodat we niet elke honderd kilometer door de politie staande worden gehouden omdat ze de bagageruimte willen checken. Geïrriteerd maar moe genoeg val ik in een diepe slaap, 'zolang ik mijn vliegtuig maar haal vrijdag ochtend'...

Acht uur \'s ochtends wordt ik pas wakker en heb verdacht goed geslapen! Twee dagen in een bus gaan zo al snel om, jammer genoeg hebben we nog zeker anderhalve dag te gaan eer we in Santiago zullen komen. De hele dag wordt er op een half uur na geen stop gemaakt, dus verdrijf ik de tijd voornamelijk door te lezen en te slapen. Laat in de avond rond tien uur komen we aan in Uspallata, een kleine honderd kilometer boven Mendoza en dichtbij de grensovergang met Chili. De grens was al gesloten sinds vijf uur \'s middags, dus we zullen in de bus moeten overnachten vannacht. In een klein winkeltje kunnen we eten en drinken kopen als we willen, morgenvroeg om zes uur zullen we naar de grens vertrekken. Het is erg fris, en waar iedereen met winterjassen aan zit, had ik genoeg aan mijn T-shirt en overhemd. 'Heb je het niet koud dan'? vroegen veel mensen, 'Ik kom uit Nederland... Dit is lente bij ons'. Niemand van deze mensen zal op vakantie naar Nederland willen in ieder geval! Ik koop een fles rode wijn en drink die lekker op terwijl ik mijn boek uitlees.

De volgende ochtend rond zes uur vertrokken we richting de grens. Alleen maar om erachter te komen dat het aan de Chileense kant noodweer was en de grens de komende uren zeker nog gesloten zou blijven. Ik begon enigszins nerveus te worden... Ik moet toch echt morgenochtend in Santiago een vlucht halen jongens! Het lange wachten begon, en langzamerhand werd het steeds drukker met bussen, auto\'s en vrachtwagens. Rond een uur of twaalf zouden we meer horen krijgen van de chauffeur. Mijn geluk dat er in de bus een Braziliaan zat die goed Engels kon spreken en alles voor mij wou vertalen! De tijd ging erg langzaam, en eenmaal twaalf uur werd ons verteld terug de bus in te gaan, we gaan naar de grens! Enthousiast zat ik als een van de eerste en vertrok de bus niet veel later. Enkele kilometers verder stopten we op een parkeerplaats waar nog veel meer bussen stonden te wachten, 'We weten nog niks, we horen meer om twee uur' kregen we te horen... Ik probeerde rustig te blijven, wat erg moeilijk was, niemand kan er wat aan doen, dit is de kracht van moeder natuur waar wij geen zeggen in hebben helaas. Twee lange uren waren verstreken als de chauffeur ons komt vertellen dat de grens de hele dag gesloten blijft vanwege het weer. Er was ook een grote kans dat we twee dagen zullen moeten wachten tot we verder kunnen.
2 DAGEN?! Binnen in mijn hoofd knapte er iets en ik begon even flink te schelden. Er moet een andere mogelijkheid zijn om naar Santiago te komen vanavond! In een gesloten ruimte vlakbij de grens werden de ijzeren zegels van de bus gehaald, en mochten we onder toeziend oog van de douane het nodige er uithalen. Samen met mijn privé-vertaler vroeg ik aan de chauffeur of ik ook met mijn tas naar Mendoza kon. Die mogelijkheid was er gelukkig, maar dan mocht ik niet meer terug komen. Geen probleem, ik had geen behoefte om twee dagen te gaan wachten. Wie weet duurt het een week?! In Mendoza kon ik misschien wel een nachtvlucht naar Santiago pakken als die er was, wie weet! Samen met drie andere passagiers neem ik de bus naar Mendoza waar we negen uur \'s avonds aankwamen. Bij de toeristen informatie vraag ik of de medewerker kan informeren bij het vliegveld of er een vlucht gaat naar Santiago. Helaas, jammer joh, geen vlucht naar Santiago meer vandaag.
Verslagen pinde ik wat geld en nam de taxi naar het hostel waar ik de vorige keer in Mendoza ook ben verbleven. Druk zoekend achter internet vond ik een nieuw ticket naar Paaseiland, ik weigerde om niet meer te gaan en een van mijn dromen niet te laten uitkomen! Vandaag dan het ticket gekocht voor morgen ochtend zes uur, en vanavond al naar het vliegveld toe zodat ik ZEKER weet dat ik het red. Wat verschrikkelijk zonde zeg... Weggegooid geld. In ieder geval, er is niks aan te doen. De reis van Sao Paulo naar Mendoza heeft me uiteindelijk drie en een halve dag gekost, dus ik was bijzonder blij weer eens even een warme douch te nemen vanochtend!

Zoals mijn moeder zei 'hier leer je weer van Mike'. Dat zal dan wel zo zijn, maar ik leer liever dingen die niet zoveel geld kosten! Gelukkig reis ik na Paaseiland nog naar Bolivia en Peru, die niet zoveel geld kosten. Ik hoop voor jullie dat het inmiddels alweer wat warmer is in Nederland! Hier schijnt de zon, dus wat zit ik nou te zeiken eigenlijk...
Tot snel weer!

mike.