Als je ooit een vlucht boekt, kijk dan of je niet een vlucht met overnachting kan boeken. Dan krijg je van de vliegmaatschappij een luxe hotelkamer aangewezen waar je een paar uurtjes kan slapen terwijl je wacht op je aansluitende vlucht. Dit is wat mij gebeurde in Doha, Qatar. Om 10 uur \'s avonds kwam mijn vlucht vanuit Johannesburg aan in Qatar, en had ik ruim 8 uur overstaptijd. Ik had mij al ingesteld op een nachtje terminal, maar een steward vertelde me, dat ik eens bij de balie moest informeren of ik niet toevallig een hotelovernachting heb. 'Dat lijkt me niet' zei ik; ik heb er niet voor betaald en heb nergens iets gezien.. 'Doe het toch maar voor de zekerheid' zei hij nog een keer. Samen met een zuid-Afrikaan die hetzelfde probleem had, toch maar even gaan informeren bij de balie, en wat bleek? We hadden beide een overnachting inclusief dinner en ontbijt in het Mercury Grand hotel in Doha! Dat was lekker zeg! We kregen een shuttle naar het hotel toe, die ons om 05:00 weer zou komen ophalen. Even snel nog een klein dinnertje naar binnen werken, en dan een lekkere douch pakken! Zeepjes en instant koffie zakjes verdwenen uiteraard in mijn tas, en samen met mijn nieuwe vriend uit Zuid-Afrika heb ik de hele avond zitten kletsen. Na het uitgebreidde ontbijt moesten we \'helaas\' weer terug naar de luchthaven en nam ik weer afscheid van iemand die ik net had leren kennen. Gek hoe snel dat kan gaan eigenlijk...

Nadat het vliegtuig vorige week veilig op Zuid-Amerikaanse bodem was geland, kwam ik al direct voor de eerste uitdaging te staan; Communiceren. In Brazilie wordt er portugees gesproken, en net zoals in Frankrijk, kan er niemand engels praten. Taxi\'s waren me te duur, dus wou ik met de bus naar Catete, de wijk waarin het hostel ligt dat in mijn lonely planet staat. Bij een balie op het vliegveld weet een stewardess mij met behulp van google vertalen uit te leggen dat ik buiten bij de bushalte moet gaan staan, en naar de bus richting Catete moet vragen. Niet veel later zat ik dan ook daadwerkelijk in de goede bus! Als ik de buschauffeur vraag mij te waarschuwen als we Catete voorbij rijden knikt hij, en dacht ik dat hij het begrepen had... Een half uur later werd ik de bus uitgezet bij copacabana, vijf kilometer verwijderd van Catete. De chauffeur was het zat dat ik niet begreep wat hij zei, dus wees hij maar in de goede richting en wenste me succes, dacht ik tenminste. Dus daar stond ik volledig bepakt, middernacht op het wereldberoemde strand van Copacabana en begon maar de richting uit te lopen die de chauffeur mij aangewezen had. Niet veel later stopte er een taxi die mij wel voor 20 Reais naar mijn hostel wou brengen! Eenmaal aangekomen boekte ik een bed op een dorm, legde mijn tassen neer en liep nog wat rond in het bijzonder rustige Rio de Janeiro.
Ontbijt was inbegrepen, dus konden we vanaf half 8 zoveel eten als dat we wouden! Ik was wat eerder wakker en ging buiten op een bankje zitten om wakker te worden met een kop koffie. Het was zo\'n plekje waar je de hele dag zou kunnen zitten! Het was een drukte van belang, want iedereen is natuurlijk op weg naar zijn werk, moeders die de kinderen naar school brengen en mensen die boodschappen doen voor het ontbijt. Tussen al dat volk liepen ook bijzonder veel mooie vrouwen rond, waardoor ik dus iedere ochtend, een half uur voordat het ontbijtbuffet open ging met een kop koffie buiten op het bankje een nekhernia aan het kweken was.
Vrijdag heb ik uitgerust van de lange vlucht en wat rondgelopen in de buurt. Omdat dat geen succes was heb ik zaterdag voor een wat actievere activiteit gekozen en ben ik in drie uur tijd de Corcovado opgelopen, waar het grote christusbeeld bovenop staat. Na wat foto\'s te hebben gemaakt, uiteraard ook weer teruglopen, dus zo was ik alweer een hele dag bezig. Zondag kocht ik \'s ochtends een paar havaiana slippers, die ik mooi even dacht in te lopen! Dus ik vol goede moed op mijn nieuwe slippertjes richting het Copacabana strand om eens even lekker te bakken! Tien kilometer verder was ik behoorlijk de weg kwijt en begon ik mijn voetjes al te voelen... Gelukkig zag ik een stadskaart hangen waardoor ik binnen een kwartier op het strand stond! Tas neer, shirt uit en bruin worden maar! Zonnebrand is niet nodig, ik blijf toch niet zolang. Had ik het nou maar wel gebruikt, want een half uur later begon er al wat te kriebelen op mijn buik... Snel mijn shirt weer aan en even wat eten verderop voordat ik het hele eind weer terugloop! De weg terug is dan opeens een stuk gemakkelijker als je ongeveer weet waarheen je moet lopen! Terug bij het hostel dacht ik even een lekkere warme douch te pakken, maar dat kwam me duur te staan met mijn verbrande buik...

Maandag op mijn normale schoenen via het centrum naar de andere kant van de stad gelopen, waar het Novo Rio busstation zich bevindt. Ik koop mijn ticket naar Sao Paulo voor de volgende dag en drink nog wat in het centrum, dat er nog best aardig uitziet! Tot zover lijkt het erop dat de europese hoofdsteden wel eens een opknapbeurt mogen gebruiken! Mijn dinsdagochtend begon uiteraard weer met een kop koffie buiten op het bankje, en na het ontbijt pakte ik mijn spullen en ging op de bus staan wachten. Ruim optijd kwam ik aan bij het busstation waar de bus naar Sao Paulo (SP) al klaar stond. Het is ongeveer even ver rijden als van Amsterdam naar Parijs, dus kwam ik om 18:00, midden in de spits aan in SP. De gigantische stad telt meer dan 22 miljoen inwoners(!) en is qua oppervlakte ongeveer even groot al Utrecht. Ik dacht dat ik in Nederland wel wat drukte had meegemaakt tijdens het spitsuur, maar dat is nog niks vergeleken bij SP.. Wat een mensenmassa zeg! Via de website van Couchsurfing had ik iemand gevonden bij wie ik een paar nachten kan slapen. Dat is erg prettig, want dat scheelt toch weer geld! Via de e-mail had Alberto mij zijn adres gegeven, en de aanwijzingen hoe er te komen met het openbaar vervoer. Het koste me twee uur van mijn leven, maar ik heb het met 25 kilo aan bagage door de mensenmassa heen gered! Bij het afgesproken station stond Alberto mij al op te wachten, en liepen we naar zijn huis. Niet veel later bij zijn huis aangekomen ontmoet ik ook zijn moeder. Die zal een beetje voor mij zorgen de komende twee dagen als Alberto \'s ochtends moet werken. Ik zeg dat dat echt niet nodig is, maar ze willen er allebei niks van weten! In vergelijking met de meeste Brazilianen spreekt Alberto bijzonder goed engels, dus kan ik op een normaal niveau met hem praten gelukkig.

Gisteren stond er een uitgebreidde ontbijttafel voor me klaar toen ik \'s ochtends wakker werd. Ik kan niet met zijn moeder praten, maar ze snapt dat ik er heel blij mee ben. Alberto werkt in een laboratorium dat werkt aan antigiffen tegen slangenbeten, en hoeft iedere dag maar drie uurtjes te werken, dat is lekker zeg! Om 12 uur spreek ik met hem af in het stadscentrum waar we een van de hoogste gebouwen van SP beklimmen, en mijlenver om ons heen kunnen kijken! We drinken koffie in een bijzonder druk café, en lopen da richting het busstation waar ik mijn volgende busticket haal naar Foz de Iguazu! Op de terugweg halen we wat boodschappen, want ik had beloofd om vanavond te koken! Heel moeilijk werd het niet, pasta met gehakt, tomatensaus en kaas.
Vandaag vroeg opgestaan en samen met moeders in een propvolle metro (echt, echt propvol) naar het andere huis van Alberto, waar ik mijn was in de machine mag gooien terwijl we een dagje op pad gaan. Gezamenlijk gaan we op weg naar Santon, wat iets buiten SP ligt op een flink uur rijden. Onderweg trekt de zon weg dus dat dagje strand kunnen we wel vergeten... Gelukkig is er in de buurt ook nog een waterval waar we in kunnen zwemmen, dus zijn we daarnaartoe geweest! Toen we pas laat weer terug kwamen en de was op hadden gehaald, nam ik alweer afscheid van zijn moeder, en bedankte haar voor alle gastvrijheid. Ook Alberto slaapt vanavond in zijn andere huis vanwege de hond, dus zal ik alleen overnachten hier vanavond. Erg vindt ik dat niet, is wel lekker rustig even! Ik wens Alberto een fijne avond, morgen komt hij e weer ophalen om 10 uur. Eenmaal alleen krijg ik honger! Ik heb tenslotte nog geen avond gegeten, en weet dat er nog wat van de pasta van gisteravond over was. Het staat nog in een klein pannetje in de koelkast, en omdat ik geen zin heb om een bord vies te maken, zet ik het pannetje met pasta in de magnetron, en druk drie minuten in...

Voel je hem al aankomen?

Na 2,5 minuut begin ik wat raars te ruiken, en besef me dat ik een alluminium pan in de magnetron heb gezet. Natuurlijk was het al te laat, en was een van de handvaten al flink weggesmolten... Na een kwartier was alles weer schoon, en nu, een paar uur later stinkt het nog steeds... Morgen maar tegen Alberto zeggen dat hij een nieuw pannetje van me krijgt.
Verder gaat alles gelukkig goed! Morgen vertrek ik dus rond 17:00 plaatselijke tijd (in Nederland is het vier uur later) naar Foz de Iguazu, thuisland van de Iguazu watervallen, grootste ter wereld! Vanaf daar kan ik Paraguay of Argentinië in, of misschien ga ik gewoon naar allebei!
groetjes!

mike.