Mijn laatste dagen op de Galapagos-archipel waren nu niet erg bewonderingswaardig te noemen, maar ik moest toch wachten tot het vliegtuig ging. Veel meer dan koffie drinken in op internet gezeten heb ik dan ook niet gedaan. Eenmaal op het vliegtuig laat ik een bijzondere wereld achter die mijn reis weer wat mooier heeft gemaakt dan dat die al was. Op Guayaquil airport in Ecuador moet ik zestien uur wachten op mijn volgende vlucht, en loop ik eerst nog maar wat rond in de stad voordat ik mij volgiet met koffie om wakker te blijven, als de dood dat ik mijn vlucht zal missen.
Met inchecken wacht ik tot een half uur eer de balie sluit, geen zin om zolang binnen te moeten wachten. Bij de balie geef ik de dame mijn paspoort, en vraagt ze om mijn ticket uit Panama. Ik vraag haar wat ze bedoelt, en zo kom ik erachter dat ik voor Panama een bewijs moet hebben dat ik het land binnen drie maanden ook weer ga verlaten! Dat had niemand mij verteld! Maar dat zijn ook weer dingen die ik zelf moet opzoeken... Ik kan verhalen verzinnen wat ik wil, maar een boerdingticket wil ze me echt niet geven. Met nog maar twintig minuten om te boarden wou ik het al opgeven, en liep ik naar het TAME kantoor (de maatschappij waarmee ik vloog) en vroeg de dame daar om mijn ticket te verplaatsen naar morgen zodat ik een ticket kan boeken dat aantoont dat ik Panama ook weer zal gaan verlaten. Ze maakten het vaker mee en moeten het probleem ook vaak oplossen zo te merken, vijf minuten later had ik namelijk een vliegticket van 300 dollar in mijn handen en was ik weer opweg naar de incheck balie. Het zogeheten *fake booking ticket* is een uitdraai van een ticket met mijn naam erop die ook daadwerkelijk geboekt is, maar zodra ik op het vliegtuig naar Panama zit weer wordt ge-annuleerd. Fijn dat er ook mensen zijn die het niet erg vinden om je te helpen zo af en toe!
Als ik in Panama het vliegveld uitloop, wordt ik hard in mijn gezicht geslagen met een benauwde 35 graden. Ik begon direct flink te zweten, niet gewend aan dit tropische klimaat.. Taxi\'s zijn voor toeristen 28 dollar voor een ritje naar de stad, dus ik wordt alweer gelijk op een legale manier flink afgezet, walgelijk cultuurtje zeg! Maar dat hebben ze overal in die tweede en derde wereldlanden helaas. In het stadscentrum vindt ik een leuk hostel waar ik dan ook de hele week zou blijven hangen.

Maanden geleden toen ik in Santiago was, heb ik een Panamese leren kennen. Nadat ze had vernomen dat ik in Panama was spraken we wat af om te gaan drinken. Ze was erg blij me te zien en heeft me wat van de stad laten zien die avond! Ook de twee avonden die daarop volgden zijn we uit gegaan en ontmoette ik wat meer van haar vrienden. Zaterdag zouden we naar een strandhuis gaan van vrienden van haar. Rond 16:00 is ze me op komen halen en zijn we aan de korte rit van anderhalf uur begonnen. We houden van dezelfde muziek, dus onderweg werd er vrolijk meegezongen met Queen, Rolling Stones, Guns \'n Roses en ga zo maar door. Eenmaal bij het strandhuis leerde ik haar vrienden kennen die gelukkig engels spraken en vertrokken we direct met de auto naar het vlakbij gelegen strand. Het was niet zodanig groot, maar wel rustig en gezellig. Na een uurtje bier drinken en slap ouwehoeren zal ik dan toch echt een keer de zee in moeten! Wanneer ik de horizon tegemoet ren hoop ik dat het water niet zo koud is als onze noordzee, en met een paar grote sprongen neem ik een duik in de eerste grote golf die ik zie. Even lig ik stil in het water, het is warmer dan in het zwembad zeg! Ongelofelijk! Vrolijk zwem ik een uur lang in het heerlijk warme water en speel met de gigantische golven die maar blijven komen. Na een heerlijk begin van de avond gaat de zon onder en is het tijd weer terug te gaan naar het huis, \'s nachts schijnt het hier erg gevaarlijk te kunnen zijn...
Terug in het strandhuis luisteren we naar muziek, drinken we veel bier en hebben diepgaande gesprekken over van alles en nog wat voordatik om 05:00 naar bed ga in de hoop dat morgen nét zo leuk zou zijn. Helaas was dit niet het geval.
Om 09:00 \'s ochtends wordt ik wakker van Sofia die op mijn bed gaat zitten en verkondigd dat ze honger heeft en wat wil gaan eten. Ik zeg \"er is een supermarkt 20 meter hiervandaan, ga je toch wat te eten halen?\" \"Nee, maar ik wil kaas en eieren als ontbijt\". \"Dan ga je naar een restaurant in de buurt...?\" Ze zucht en zegt \"maar ik wil dat je meegaat!\" \"Ik heb helemaal geen honger\"! zeg ik haar. Ze zucht en blijft maar doordrammen dat ik mee moet. Terwijl ze aan het praten is gaat ze naast me liggen in het welbekende \"lepeltje lepeltje\" en begin ik mij bijzonder ongemakkelijk te voelen. \"Mike waarom wil je niet met me meegaan dan?\" \"Nou misschien omdat ik doodmoe ben en graag nog even verder wil slapen?\" \"Maar doe je dat dan niet voor mij, om me gezelschap te houden als ik eet?\" Nu was ze inmiddels met haar hand over mijn arm aan het wrijven waar ik mij al helemaal niet goed door begon te voelen. Ik zei; \"Je kan toch wat eten terwijl ik nog slaap? Als je terug komt kunnen we ergens naartoe gaan ofzo.\" Ik had het nog niet gezegd of er zat een natte vinger in mijn oor waarvan ik zo schrok dat ik mijn kont naar achteren duwde en ze het bed uit donderde. Zo. Rust. Na het gebruikelijke \"au, au\" vroeg ik of alles goed ging, waarop ze begon te lachen, opstond en weer bij me kwam liggen... Na weer bijna een natte vinger sprong ik uit bed en zei dat ik wel meeging. Ik kleedde me aan en moest daarna nog tien minuten wachten voordat ze eindelijk alles bij elkaar had... Apart mens is dit... Eenmaal in de auto stopt ze een kwartier later bij een wegrestaurant waar het beestje in no-time het vetste ontbijt naar binnen werkt dat ik ooit heb gezien en hebben we nog vele gsprekken. Ik wou niet onbeleefd zijn door al gelijk te vragen wat ze in GODSNAAM aan het doen was, bovendien moest ik nog terug naar Panama dus ik zei er niks over. Het grootste gedeelte van de dag reden we wat rond en zagen we wat van de omgeving. Ze wou in een mooi stuk regenwoud naar de top van de berg lopen, maar op blote voeten was ze niet zo snel. Zeg maar gerust dat een slak sneller is, na 10 passen stond ik telkens een paar minuten op haar te wachten. Na twee uur gelopen te hebben waren we nog niet eens op een kwart, dus stelde ik voor om maar weer terug te gaan, anders zou het nachtwerk worden voordat we boven waren. Gelukkig stemde ze toe en liepen we terug naar de auto waarna we nog een bezoek brachten aan de plaatselijke avi-fauna eer we terug reden naar het strandhuisje.
In de auto terug zette ze het nummer \"Panama\" op van Van Halen waarop ze compleet uit haar dak ging. Dat zou je je eens moeten proberen voor te stellen. Een 120 kilo zware 27-jarige die op haar autostoel op en neer gaat terwijl ze met beide handen wild op het stuur slaat wanneer we door slingerende bochten gaan hoog in de bergen... Eng.
Aangekomen bij het strandhuisje pakken we onze spullen en bedanken haar vrienden voor de gastvrijheid. Op de weg terug naar Panama city stopte ze even bij de plaatselijke Mc Donalds van Panama, genaamd \"Pio Pio\". Na lang wachten kwam ze terug met een zak kippenhartjes, kipnuggets en friet en eet ze alles luid smakkend naast me op. Om misselijk van te worden, bah. Nadat ze alles naar binnen heeft gewerkt begint ze over mijn been te aaien, te AAIEN! Als ik vraag wat ze nu eigenlijk aan het doen is zegt ze huh? hoe bedoel je? Ik leg haar uit dat dat niet normaal is in Nederland waarop ze me verbaasd aankijkt; \"Maar ik doe dit bij al mijn vrienden!\" Dat zal dan wel zo zijn vertel ik haar, maar ik voel me er bijzonder ongemakkelijk door, dus of je er mee op wil houden alsjeblieft. Nadat ze even niks had gezegd (ik had haar blijbaar beledigd) begint ze opeens heel irritant met haar vlesige wijsvinger in mijn arm te prikken. \"Schei uit!\" zeg ik, maar dat helpt niet, ze gaat vrolijk verder en begint er hard bij te lachen. Ik krijg er flink genoeg van en geef haar een tik op haar hand. Verbaasd kijkt ze me aan en vraagt me waarom ik haar geslagen heb. \"Omdat je schijtirritant bent!\". Maar dat is mijn manier van laten zien dat ik om je geef zegt ze! \"Ik ken je pas een paar dagen!\" \"Ja, maar ik hecht me heel snel aan iemand\". Dan vindt je maar een andere manier om dat te laten zien. Na nog een paar keer prikken waarop ik haar iedere keer een stuk harder op haar hand tik, houd ze op en speken we niet tot ze me bij mijn hostel heeft afgezet. Wát een bijzonder ergerlijk persoon zeg!

De volgende dag wil ze weer wat gaan drinken, en ik stem toe. Ik wil toch met haar praten waarom ze is zoals ze is, dus \'s avonds drinken we wat in een bar. We hebben hele gesprekken over het feit dat niet iedereen is zoals zei is, en uiteindelijk schijn ik tot haar doorgedrongen te hebben. Het feit dat ze tegen me zegt dat ik minder leuk was als dat ze dacht, en dat ik eigenlijk best wel een chagerijnig persoon ben neem ik maar voor lief, geen zin om haar alles nóg een keer te moeten uitleggen. We nemen afscheid, en op het moment dat ze wegrijd in haar auto voel ik me alsof er een last van me afvalt. Vrijheid. Hopelijk hoef ik haar nooit meer te zien, wat een verschrikkelijk vervelend vrouwtje is dat zeg... Ik vond het eerst ongepast om al mijn gedachtes over deze vrouw met jullie te delen, maar ook dit was weer een ervaring, op een bepaalde manier.

De volgende morgen neem ik de taxi naar het busstation waar de bus mij naar de grens met Costa Rica brengt. Bij de grenscontrole wordt er om mijn uitgaans ticket voor Costa Rica gevraagd, die ik nog niet heb, want ik heb mijn ticket naar Los Angeles helemaal nog niet geboekt! Ik heb er toch echt een nodig vertelt de douane ambte mij, anders kom ik het land niet in... Ik vraag aan de buschauffeur of hij geen ticket voor me heeft waarop staat dat ik over een tijd Costa Rica weer zal verlaten, en hij wijst me naar een man iets verderop die bus tickets schijnt te verkopen. Bij deze man koop ik een ticket voor 26 dollar en daarmee krijg ik dan een stempeltje in mijn paspoort. Weer weggegooid geld helaas, maar daar is niks aan te doen. Net na middernacht kom ik aan in San Jose, en brangt een taxi chauffeur me naar een hostel waar ik 30(!) dollar moet betalen voor een middelmatige kamer, hij zal er zelf ook wel wat aan verdienen. In ieder geval, ik heb een plek om te slapen voor de nacht, en daar gaat het om. De volgende dag vindt ik een ander hostel, niet zo heel fris, maar zeker niet duur. Na een nacht hier vond ik vervolgens het hostel waar ik nu zit. Ietjes duurder, maar in ieder geval schoon, daar gaat het me om.
Dinsdag ochtend komt mijn neef aan in San Jose, en gaan we onze 2-weekse trip door het land plannen. Ik heb er zin in!